Eindelijk tijd voor het lichaam met een massage. Om één uur in de middag begint de masseuse met de pijniging van mijn spieren. Na ruim drie weken rijden over soms bijna onbegaanbare wegen met een open raam naast me zijn de spieren als een soort kettingen, constant onder spanning. Nooit een moment van ontspanning. Ook het vijf centimeter hoge matrasje op een plank, helpt niet echt. Slapen lukt net maar de spieren krijgen geen rust. Geen ontspanning, weinig echte beweging maar wel continue belasting van de onderrug en de nekspieren. Het lijkt allemaal leuk, beetje rondrijden en dieren kijken, naar het is hard werken. Niet alleen voor de berijder maar ook de bijrijder kraakt.
Natuurlijk begint ze met de massage met de nekspieren aan de achterzijde, en dat voel ik direct. Dit wordt geen ontspanning maar meer pijnverwerking.
Een safari met gids
Deze ochtend begon ook weer om zes uur, ook dat schijnt vakantie te zijn. En om half zeven zitten we al in een landrover voor elf personen. Drie rijtjes van drie stoelen, iedere rij wat hoger als de voorgaande. En twee stoelen in de voorkant. Gelukkig zijn we maar met zijn zessen. En de gids welke ons gaat rondrijden. En voor ons uitkijkt naar de dieren.
Heerlijk niet voorin zelf sturen maar achterin met iemand die dit iedere dag doet. En al na vijftien minuten zitten we oog in oog met twee cheeta’s op vijftig meter afstand. Ze zitten rechtop in het hoge gras, kijken om zich heen of er een mals hapje in de buurt is. Daarna volgt de giraffe, kudu, dik-dik, zebra, onyx, hartebeest en zebra. Het blijven steeds schitterende beelden om deze beesten in het wild te bekijken. In groepjes, zoals ze al een miljoen jaar er staan. Voordat wij als mens ons vuur konden maken stonden ze hier al. Perfect aangepast aan het klimaat en de omgeving. Ze zoeken naar eten, oplettend voor een roofdier. Af en toe een gevecht, maar verder rustig in de groep leven. Ze hebben geen massage nodig, ze bewegen genoeg. Niets geen scoringsdrang, alleen bij het voorplanten om de beste partner te vinden. Verder gewoon leven.
Het is vreemd dat we na drie dagen Etosha de beelden van deze dieren al bijna normaal vinden. Net als koeien in de Nederlandse wei. Ook al staan die steeds meer in grote melkfabrieken welke we stal noemen, maar wat eigenlijk gewoon een fabriek is. We raken eraan gewend ze iedere dag te zien. We kijken bijna verveeld, pakken de camera nemen een foto, of tien. En na paar minuten willen we verder. Belachelijk, dit is net zo speciaal als een groepje leeuwen, of olifanten. Gewoon een kwartier stilstaan en er van genieten gaat niet meer. We, de groep of de gids, willen verder, iets speciaals zien.
Leeuwen en Olifanten
En de gids vindt ze, op plekken waar wij ze nooit hadden gevonden. De eerste groep die zich aandient bestaat uit twee leeuwen, of misschien zelfs drie. Onder een bosje, dertig meter van de weg. In de schaduw achter het hoge gras. Een jong mannetje en minimaal een vrouwtje. Waakzaam kijken ze rond. Schitterende blik. Rond speurend of er nog iets eetbaars voor bij komt. De wagen vlak voor ons doet hun helemaal niets. Net alsof wij, met onze klikkende camera’s en verrekijkers, niet meer als een groot lichtgroen object voor hun ogen zijn, en wij er dus ook niet zijn. We zijn geen bedreiging, maar ook geen prooi. Eigenlijk bestaan we helemaal niet voor ze. Ze liggen relax om zicht heen te kijken, hun spieren ontspannen zonder enige massage.
De tweede groep, na een snack en een korte pauze, zijn de olifanten. Hij stopt langs de weg en na een tijdje verschijnt een kudde van een stuk of twintig. Ze komen uit het bos, steken de weg over. Paar grote vrouwtjes, wat jonger grut wat nog in de kudde mee mag lopen en een paar echte baby’s welke nog bijna onder moeder door kan lopen. Ze steken de weg over vlak voor ons. Rechts langs de weg staan er ook nog een paar. Een grote groep als dit in Etosha op dit moment van het jaar is schaars. Met de regen is de grond eigenlijk te zacht voor ze, ze zakken met hun lompe poten te diep weg. Dat loopt niet lekker. Net als wij niet lekker lopen op het zachte zand, we moeten dan ook ploeteren, met zand tussen onze tenen. Dat hebben olifanten ook en daarom zijn ze meestal in het natte seizoen niet in Etosha. Ze trekken weg naar het noorden of oosten.
De derde groep is de mens
Jammer genoeg laat een toerist, die aan komt rijden en voor ons aan de andere kant van de weg gaat staan, zijn motor draaien. De moeder-overste, sterkste vrouwelijke olifanten, van de kudde irriteert zich. In plaats van een stuk over de weg te lopen verdwijnt ze, rechtsaf de bosjes in. De groep volgt haar. Ook ons gids irriteert zich en stopt naast de berijder en legt hem uit dat dit geen goed gedrag is. Stoppen en kijken doe je met de motor uit. De berijder is duidelijk niet blij met de terecht wijziging. Hij, de blanke tourist met vrouw en kinderen, in zijn grote 4WD krijgt commentaar van een lokale landrover gids. Zijn blik en reactie was duidelijk. Hij reed direct weg, met opspattend grind. Misschien heeft hij ook behoefte aan een echte massage
Onze gids probeert een stuk om te rijden om de groep aan de andere kant weer op te vangen. In Etosha mag er alleen op de weg gereden worden en er zijn weinig wegen. We rijden een uur, maar zien ze niet meer. Ze zijn gestoord, geïrriteerd door het gedrag van de mens. Zoals de leeuw ons gewoon niet wil zien kiest deze olifant gewoon door weg te lopen.
We moeten ons haasten om op tijd op de tafel te liggen. Gestrest. Het duurt een half uur pijnlijden door de masseuse voordat het inzicht komt dat deze dieren zo ongelooflijk verstandig zijn. Ze zijn groot, sterk maar als er iets in de weg zit, lopen ze om of kijken weg. Geen gevecht aan gaan. Wij denken vaak dat dieren gewelddadig zijn, maar ze jagen om te eten. Ze vechten voor hun voortplanting. Niet omdat ze geïrriteerd of kwaad zijn.
Na deze overpeinzingen verdwijnen mij pijnlijke spieren en kan ik Eindelijk echt genieten van de massage. Mijn spieren ontspannen.
Leakwood Camping, 1 april 2022