Na een goede week mooi, zonnig en droog weer zijn er nu weer wolken met water te zien. Gelukkig is het maar een korte en simpele rij dag. Eerst een kort stukje op een gravel weg naar de gate. Daarna een honderd vijftig kilometer asfalt en dan een goede tachtig kilometer op vrijwel vlak zand. Met de spieren volledig ontspannen en na een heerlijke braai voor ons hutje zijn we heerlijk hersteld en er weer klaar voor. Geen rivieren of bergpassen die we moeten passeren. Dus zullen de grijze wolken met water ons vandaag ook geen last kunnen geven zoals in de vorige drie natte dagen tot nu toe.
Na ruim drieduizend kilometer rijden op gravel, zand en stenen, door riviertjes, beekjes en enorme gaten in de wegen zijn we wel wat gewend. Tegen hellingen op of eraf van niveaus welke wij niet kennen. Nooit gewoon rijden, continue sturen, remmen en optrekken. En de vraag hoe kom ik het beste door deze hindernis heen, moet ik links of rechts, half de berm in of gewoon door het midden. Of moet ik vrijwel stoppen en is deze hobbel niet met zestig kilometer per uur te nemen. De ergste vraag is of je door het riviertje kan rijden of honderden kilometers moet omrijden. Vandaag een rustige tocht, raampje open, handje op het stuur en gewoon tachtig kilometer per uur. Ook al zal er uit de wolken wel wat regen gaan vallen maar daar hebben we waarschijnlijk weinig last van. Gewoon drie uurtjes genieten van het uitzicht,
Na het asfalt volgt de zandweg
Rood en fijn zand. Beetje weinig grip in de bochten maar die zijn er bijna niet. Vrijwel kaarsrecht van boerderij naar boerderij over een breed zandpad. Een gebouw, windmolentje om water op te pompen en een paar zonnepanelen op het dak. Eigenlijk zijn deze mensen, behalve hun auto, al volledig milieu neutraal. De toekomst bestaat gewoon. We open steeds een hek, passeren het en doen het weer dicht achter ons. Recht van overpad bestaat hier ook nog. Een landelijk weg dwars door een boerderij. Vlak land, vee en grote groene stukken om in te grazen. Geen wei, maar gras, bosjes en stenen. De rust straalt ervan af. Milieubewust en enorm groene veeteelt zonder mestoverschot of stikstof probleem.
Een zandweg langs de berg
Waterberg, waarnaar we onderweg zijn, is een grote plateauberg. De uiterste grens van de Kalahari woestijn. Dat is het grote vlakke gebied ten oosten hiervan, bestaande uit grote delen van Namibië, Botswana en het noorden van Zuid-Afrika. De Kalahari is een enorme grote woestijn, een gebied waar de neerslag lager is als de waterbehoefte. Er is continue een watertekort. Een dag met wolken en regen is hier een feestdag voor de dieren en mensen.
De grens van deze woestijn is groen. De vochtige lucht uit de zee stijgt tegen de bergen. Er ontstaan wolken met water erin. Het regent hier genoeg. Het is een groot groen natuurgebied rond de Waterberg. In het begin vorige eeuw was het een belangrijk gebied voor de oorspronkelijke volkeren om te herstellen van de droogte. Vanuit de woestijn kwamen ze hier. De Duitsers in 1904 verdreven de Herero en Sann volkeren hiervandaan. Dit resulteerde in de eerste genocide, met tussen de 25.000 en 100.000 doden. Nu is het groen, bosrijk, vredig.
De vochtigheid bouwt op. Tegen de bergen ontstaan de eerste wolkjes. En al snel worden het enorme wolken, grijs, dreigend en met onweer. Wolken vol met water. Het begint als een mals buitje maar al snel vallen er emmers water. Wat allemaal in beekjes vanaf de berg naar de vlakke zandweg loopt.
De zandweg wordt een rivier
De zandweg krijgt eerst een paar plasjes, maar binnen een kwartier verandert het in een soort snelstromende rivier. Het zand verandert, net als bloem met melk, in een soort deeg, rode pasta. En tussen de heuveltjes in de weg staat er water. Van rijden wordt het steeds meer glijden. De drie ton op vier wielen heeft af en toe een eigen wil, glijd gewoon naar de rand. Tegensturen heeft geen nut. Gas terugnemen helpt wat maar stoppen geeft het risico van niet meer weg kunnen komen. Vrijwel voor het eerst is het tijd om alle vier de wielen aan te drijven. Rustig, meebewegen met oude sporen. Langzaam en licht sturen.
Het is nog maar veertig kilometer naar de volgende camping, maar het is wel anderhalf uur werken, over een weg welke geen weg meer is. De auto welke al een half uur ver achter me zat verdwijnt snel uit zicht. Wij ploegen voort. In de hevige buien neemt ook het zicht sterk af. Voor de KNMI en de ANWB was het allang code rood geweest met als advies om vooral binnen te blijven en niet de weg op te gaan. Wij glijden voort. Bij een plotseling diep gat vlak voor ons blijkt remmen ook totaal zinloos. De remweg van normaal een paar meter is bij deze snelheid eindeloos lang. Stilstaande wielen wil nog niet zeggen dat de auto ook tot stilstand komt als de weg licht daalt.
Aangekomen bij het hek van de camping en lodge blijkt dat dit eigenlijk het makkelijkste stuk van de route was. De receptie staat halverwege de Waterberg. Het vlakke, rechte, zandpad veranderd in een modderig steile en bochtige klim in een snel naar beneden stromende rivier. Honderd meter omhoog in een kilometer. En omdat we ondertussen ook geen zin meer hadden om in ons hutje in de stromende regen tussen de bomen te zitten boeken we een huisje in de lodge. Niet wetend dat dit helemaal boven bij de rotsrand is. Zevenhonderd meter verder en honderd meter omhoog.
De rivier wordt een waterval
De weg veranderd deels in bestrating. Niet omdat makkelijker wordt maar omdat het anders gewoon niet mogelijk is om boven te komen. Steil stijgend met haakse smalle bochten. Omdat we wat breder zijn als een normale wagen is iedere bocht een uitdaging. Het wiel bijna in het stroompje naast de weg en een halve meter lager, terwijl de achterkant tien centimeter langs een rots gaat. Het kan.
Boven gekomen, een eigen huisje. Zelfs een klein privé zwembad, douche met warm water en een enorm bed. Alles gebouwd om te genieten van het uitzicht, hoog boven de enorme vlakke Kalahari. De horizon oneindig ver. Voor ons hutje zitten een paar apen. Een moeder verzorgd een klein jong aapje. Een groep bergmarmotten zitten een stukje verder. De schrijvende toerist in zijn reis zonder reisleider kan genieten van zijn uitzicht. En na de douche dineren we in het restaurant. Een dag menu met de overige 8 gasten uit de verschillende lodges. In een hoog restaurant geschikt voor 50 man, koud.
Ons uitzicht is grijze lucht, wolken met water en een zicht van een paar honderd meter. Het dal is niet eens te zien. Dagje rustig rijden, was de planning.
Waterberg lodge, 2 april 2022