Namibië, Etosha | Een grijze rots

Met de verrekijker kijken we naar een grijze rots, we dachten dat het een olifant was. Maar het is niets. Weer vroeg op pad door onze buren rijden we verder de volgende vlakte in. En het is vlak. Wat laag gras verder helemaal niets. We nemen het pad naar de pan, een grote zoutvlakte. Van de begroeide vlakte gaan we naar het niets. Een soort oneindige vlakte met niets, alleen de horizon en een gele strook ervoor. Nergens een boom, bosje of zelfs een grasspriet. Een kilometer erop, verder mag niet. De weg is begrensd met paaltjes om te voorkomen dat we er verder opgaan. Oude zee oppervlakte van miljoenen jaren oud heeft een zoutlaag gevormd bij het opdrogen en dat is wat we nu zien. Nieuw regenwater verdampt erop. Niets kan er leven. Het is niet niets, het is ruimte, uitzicht tot de horizon zonder verstoring. Een zee zonder de beweging van de golven. Prachtige ruimte. Na een half uur helemaal alleen, in de grootste pan van Afrika, met de alleen de horizon gaan we weer terug naar begroeide vlakte.

Langs de weg een hyena welke zijn maaltijd aan het verorberen is. Botten kraken door zijn tanden. We zien niet wat hij eet maar het zijn de restanten van gevelde dieren. Botten welke al afgekloven zijn door de aasgieren. Hij is de echte opruimer van de natuur. Kraakt alles en likt de laatste stukjes eetbare delen. We staan erbovenop, hij kijkt af en toe omhoog naar ons maar gaat dan gewoon door, Een kleine jakhals komt ook nog even kijken. Ze kijken niet eens naar elkaar.

De bruine rots beweegt

Verder is het rustig. Een paar struisvogels, een verdwaald groepje onyxen, een paar antilopen. De vlakte blijft leeg en gaat, tijdens deze verplaatsing, langzaam over in wat lage heuvels met bosjes. We rijden wat zijwegen in, ploeteren door de verse modder, de kuilen en het water. Maar zien niets. Een groepje zebra’s passeert. Het is en blijft geweldig om dit te mogen zien en er doorheen te rijden. We verlangen naar iets bijzonders.

De kilometers verdwijnen onder de wielen. De middag begint en de kans neem steeds verder af. In de hitte wordt er niet gejaagd, staan de dieren te schuilen. Ook het dierenleven kent zijn middagslaap. Continue scannen we de omgeving, stoppen voor niets. Kijken en wachten op iets. Het gevoel van jagen zonder ooit iets te vangen. Het zinloze spelletje zonder een winnaar. De eeuwige visser welke naar zijn dobber staart maar nooit iets vangt.

We staren naar de zoveelste bruine, rode of grijze rots of vlek aan de rand van het bos. Minimaal vijfhonderd meter naast de weg. Tussen de bosjes en achter het hoge gras. Stoppen en achteruitrijden om beter te kijken. Dit keer is het een grijze rots die leek te bewegen, heel even toen we langsreden. Stilstaan, verrekijker en telelens in de aanslag. Een termietenheuvel beweegt niet, een rots ook niet. Of is het gezichtsbedrog en zien we een fata morgana, iets wat we willen zien maar niet wat er is.

En steekt de weg over

Toch beweegt de vlek. Een stukje donker wit wordt zichtbaar aan de boven kant. Een vogel op de rots of is het toch een hoorn of gewei wat we zien. Langzaam veranderd deze grijze bruine rots in een neushoorn. Langzaam zien we beweging. Vanuit de bosjes sluipt hij het gras in. Eerst in onze richting, recht ons af om daarna weer parallel aan ons te bewegen. Steeds wat dichterbij, richting de weg. We rijden een klein stukje verder omdat hij ver voor ons langs de weg lijkt over te steken. Hij schrikt, draait zich om. Gaat weer een stuk terug naar de bosjes. Maar bedenkt zich toch, komt weer dichterbij. Uiteindelijk steekt hij een paar honderd meter voor ons de weg over. Op weg naar bosjes aan de andere kant. Het mooiste beest, echt prehistorisch, zonder vijanden stampt hij rond. Behalve natuurlijk sommige mensen die denken dat zijn hoorn geneeskrachtig is. Hij eet een bosje en drinkt wat. De grote onbedreigde baas. Vermoord voor niets.

We staan er een uur, kijken naar wat er gebeurt. Alleen langs de weg samen met een eenzame neushoorn.

Een uur later verlaten we Etosha en rijden ‘Onguma’ in. Een privé park met de ingang direct na de ‘Von Lindequist gate’ van Etosha. In twee dagen rijden we van de meest westelijke ingang naar de meest oostelijke. Maar eigenlijk is dit park ook gewoon een stuk van Etosha, een prikkeldraadhek is de enige afscheiding. In het park een enorm luxe lodge ‘Het Fort’ (daar verbleven we acht jaar geleden), meerdere lodges en een kleine camping waar we naar onderweg zijn. We passeren direct een paar onyxen, zebra’s en varkens op de weg hiernaartoe. Maar eigenlijk zien we ze niet meer. De privé neushoorn, zelf gespot en rustig gewacht is te speciaal. Helemaal alleen zonder andere gasten en een gids hebben we genoten van deze verschijning. En we hadden alle tijd, het was geen photoshoot.

Na aankomst gaan we direct naar het zwembad en om dit alles te vieren. We dineren in het restaurant. De luxe van een camping met maar vier plekjes, na het grote Okaukuejo camp in Etosha (met 120 hutjes en 40 camperplekken, een enorm restaurant en verlichte waterplaats) is heerlijk. Hier met een goed restaurant met geweldig uitzicht over een waterplaats, een zwembad met ligstoelen en handdoeken met uitzicht over een waterplek met gnoes en impala’s, in de rust.

De atmosfeer van luxe, vlak buiten de drukte in Etosha. Met een bruine rots welk een neushoorn werd als voorafje.

Leakwood Camping, 31 maart 2022


Geplaatst

in

door

Tags: