De werkdag zit erop met als hoogtepunt het ballet voor dieren. Een ijskoud tapbiertje en een heuse hamburger als lunch is er om dit prachtige optreden te vieren. Het begon vanochtend weer vroeg omdat iedereen dat doet en daarbij zoveel geluid maakt dat wij ook maar gaan inpakken. De poort van de camping gaat open om zeven uur en we mogen eruit.
Het gaat in Etosha niet om het rijden maar om het speuren naar de dieren. Met een lage snelheid de omgeving afspeuren. Continue van links naar rechts in de bosjes of de verte te zoeken. Op zoek naar onverwachte vormen, kleuren of beweging. Vaststellen wat het is, vaak een termietenheuvel, een bosje, afgebroken tak of gewoon een grote steen. Maar soms ook een dier, een wild dier wat hier gewoon vrij rondloopt. Op zoek naar eten, of als prooi uitkijken om niet opgegeten te worden. Of bezig met het voortbestaan, opvoeden of zogen van de nakomelingen. Voor ons gaat het over het verhaal en of er een mooie foto is te maken. We beginnen de dag weinig hoopvol. Gisteren was er weinig dierenleven tijdens de rit. En daarna begrepen dat de klassieke waterplaats techniek ook niet meer werkt door de overdadige regen van de laatste maanden. En dan is het gras op het land ook meer als twee kontjes hoog. Hoe kan je dan ooit vanuit een rijdende auto, met ogen welke niet getraind zijn, die op een goede meter hoogte boven het asfalt zitten, een dier vinden in dit hoge gras.
Het doek gaat open en het ballet voor dieren begint
Het begint met een ouverture, een groep Hartebeesten, die door de zachte kleuren van de laaghangende zon, geweldig fotogeniek zijn. Ze staan netjes stil tussen een paar bosjes. Ze blijven mooi maar dit is niet wat de verpestte toerist zoekt. We rijden na een kwartier verder. Turend over omgeving. Een afslag naar een waterput, het is leeg rond het water. In de verte wat wildebeesten. Maar naast, dichtbij, zien we in de enorme vlakte het begin van het ballet in twee episodes,
Het eerste deel is een groep vechtende, bonkerige, adolescenten zebra’s. Ze staan stil, bijten naar elkaar, springen weg en rennen achter elkaar aan, bijtend. Niet in een rechte lijn maar met elegante bochten elkaar ontwijken. Maar even later staan ze weer als groep samen. Lopen weer achter elkaar aan en geven kopjes. Totdat er weer iets gebeurt en de groep weet uit elkaar spat. Een paar moeder zebra’s met jonkies kijken toe. Het lijkt op moderne dans, chaotisch maar toch is er een choreografie. Jong en rebels, springen, rennen, uit elkaar spattend maar toch weer bij elkaar komen. Een achttal zebra’s.
De hoofd act van het ballet van dieren begint.
De twee episode is bezet door vier struisvogels en vijftien struisvogel kinderen. De grootste staat op zijn hogen poten de omgeving te bekijken. Zijn hoofd draait de volle driehonderdzestig graden op zijn lange nek. Onder hem grazen de kleintjes. De andere drie kijken tussen het grazen door ook de omgeving af. Om de beurt gaat hun kop omhoog, bekijken ze de omgeving op zoek naar dreigementen. Om daarna weer verder te gaan met grazen. Als op afroep gaan de kinderen allemaal zitten. Kijken ook rond, maar even later staan ze weer op. Met hun kop naar beneden pikken ze in het gras, zonder angst.
Een tiental struisvogel kinderen welke netjes, vrijwel tegelijk, hun hoofd omhoog doen en de omgeving bekijken. Gaan zitten en bijna op commando weer opstaan en verder gaan met pikken in het gras.
Als het zwanenmeer, waar de groep danseressen achter de prins en zijn geliefde dansen.
De pauze is voor komiek
De eenzame mannetjes olifant verschijnt achter de bosjes als we over de weg verder rijden. Hij loopt, eigenlijk meer, sloft hij rond. Eet wat takjes en vervolgd zijn weg. We rijden een stukje mee. Verstoten door de vrouwen, die de baas zijn in de kudde, zoekt hij rond. Jonge mannetjes volgen de kuddes op afstand op zoek naar een vrouwtje. Maar dit lijkt een oudere man, rustig en bedaard. Als de oude clown of komiek doet hij zijn ding. Onverstoord zoekt hij naar groene blaadjes zonder zich te storen aan ons.
Uiteindelijk verlaten we het gebied met bomen en bossen en komen op de uitgestrekte vlakte. Het lijkt leeg en verlaten te wachten op bewoners. Totdat we in de verte de eerste bruine vlekjes zien. Honderden impala’s vullen het gebied, en wat verder weer honderden. Je zou er uren naar kunnen kijken zoals je ook op het terras zittend uren kan kijken naar de langsstromende mensen. Ze zoeken bescherming bij elkaar, letten op elkaar.
Het ballet van dieren eindigt met geweld
De finale is toch weer voor de schurk. Een auto voor ons gaat ineens links van de weg af het gras op. Wat absoluut niet mag, de weg is voor ons. De rest is voor dieren. Hij staat stil bij een boom. Wij passeren hem en parkeren voorbij hem, langs de weg en richten onze kijkers naar het bosje waar hij staat. Het is stil en in de schaduw onder het struikgewas is het te donker om iets te zien. Misschien beweegt er iets, maar echt zien wat het is gaat niet.
Vermoeid van al het speuren kijk ik even de andere kant op. Door het open raam even naar rechts. Op vier meter afstand, aan de andere kant van de weg, onder een struik liggen twee leeuwinnen. Ze slapen niet, maar kijken rustig om zich heen. Het is nog te warm om te gaan jagen, maar de buit is al binnen hand bereik, honderden hertjes. Het avondmaal kan al bijna besteld worden. De leeuw kiest zijn prooi zonder na te hoeven denken over de anderen. Een jonge impala en ze hebben weer een dagje eten. We kijken naar ze, slaperig door de warmte liggen ze in de schaduw van de boom en houden de kudde in de verte in de gaten.
De voorstelling word ruw verstoord
De auto achter ons is uitgekeken en verlaat zijn spot in het gras. Hij passeert ons, opent zijn raam om triomfantelijk te vertellen dat er onder die boom vier leeuwen liggen. Hij staat tussen mij en de leeuwen aan de overkant van de weg. Midden op de weg. Ik wijs hem op de leeuwen naast hem, voor hem op twee meter afstand. De vijf personen in de auto schrikken. Op twee meter van leeuwen, zoveel beter als dat ze net hadden. Maar wel in mijn gezichtsveld dus maar hij maakt geen ruimte. Hij staat tien minuten voor ons mooie uitzicht. Pas als hij doorrijd kunnen we weer genieten van deze mooie dieren. Uiteindelijk zaten er onder een boom een stukje verder er nog vier paar. Totaal een stuk of tien leeuwinnen en een leeuw.
We rijden door, de voorstelling van de dag is voorbij.
Op het terras van de campsite, naast het zwembad, bestellen we ons tweede drankje. Nog helemaal vol over het mooie ballet voor dieren wat vandaag gezien hebben wordt. De groep uit de auto bij de leeuwen komt het terras op. Vijf man, druk pratend. Onbeschoft van de weg af rijden en nu te luidruchtig,.
Okaukuejo campsite, Etosha, 30 maart 2022