De koudste hoofdstad

Ulaanbaatar | Koudste hoofdstad

Koudste, lelijkste en meest vervuilde hoofdstad

Niet alleen de koudste maar waarschijnlijk ook de meest vervuilde en misschien ook wel lelijkste hoofdstad van de wereld. Een echte vreselijke stad, brede wegen dwars door het centrum, met stilstaande en roet uitspuwende auto’s. Geen gewone, de hummer, landcruiser voeren hier de boventoon. Daarnaast bij de winterkoude van min veertig graden kolen en Geen suggesties vuurtjes in een dal waar alle vervuiling blijft hangen.

Lopen is meer struikelen over een trottoir, of eigenlijk geen trottoir, gaten, kuilen, ontbrekende put deksels of erger gewoon ontbrekend trottoir. De gebouwen zijn gewoon naast elkaar neergegooid zonder enige planning of beleid. Hoogbouw met in het midden nog wat oude laagbouw of krotten. Voor de gemiddelde stedenbouwkundige of planoloog moet dit de grootst denkbare nachtmerrie zijn. Misschien moet onze regering welke het steeds heeft over de terugtrekkende overheid eens een studiereis hiernaartoe plannen om te kijken hoe dat er uit ziet. Dit is echt een drama, een stad welke je niemand zal aanraden om naar toe te gaan, maar als je er met de trein langs komt moet je uitstappen, dit wil je echt niet missen.

Het centrale plein van Ulaanbaatar

We benaderen de stad zoals elke stad waar we aankomen, zonder doel of kaart lopen we rond, op zoek naar de sfeer. Van tevoren in de gids wel bekijken wat er te zien is, maar niet bij iedere hoek nadenken of het de goede richting is. Het doel is bekend, niet de weg ernaartoe. Zwalkend, de interessante straten inlopen, de mooie gebouwen (welke hier niet zijn) bekijken, de leuke winkels, de parkjes (zijn hier ook niet) zoeken. Doelloos kom je op de mooiste of lelijkste plekken. Maar ook op de belangrijkste toeristen plekken.

Natuurlijk passeren we het grootste plein. Niet omdat we het zoeken maar omdat alle wegen ernaartoe leiden. Rondom het enorme plein, aan alle kanten, brede wegen met stilstaande auto’s. Lange file achter de stoplichten, een verkeersinfarct. Midden op een bronzen beeld met de leider in de opstand van het volk, Damdin Sükhbaatarvan (1921), op een paard. Leider van de partij die, samen met steun vanuit Rusland, China verjoeg uit het land. En een eerste regering installeerde. Hier op het plein waren de grote anticommunistische demonstraties. Hier ontstond het moderne land, volgens de geschiedenis.

En nu is er een enorm groot parlement gebouw. Met een beeld aan de voorkant van Dzjengis Khan, de grootste leider of misschien beter, overheerser van de wereld, uit Mongolië in de middeleeuwen. Van Europa tot China was het wereldrijk groot. En nog steeds is het de trots van Mongolië. Geschiedenis blijft interessant maar is wel verleden tijd.

Nu lopen we over een kaal plein. Nergens is er iets te merken van de trots van het land. Het is leeg, kaal met wat moderne gebouwen en wat ouderen met duidelijk Russische trekken. We gaan verder, bijna rechtstreeks naar ons doel, de grootse markt van het land.

De grootse zwarte markt

Wij zijn de enige niet mongolen op deze plaats, geen toeristen. Dit gebied wordt waarschijnlijk ontraden door de reisorganisaties, of ze lopen in groepjes met een reisleider erover. Maar het voelt goed om hier gewoon te zijn. Na nors kijken, glimlacht iedereen en knikt. Zoals vaker, is midden in deze lelijkheid het menselijk contact goed.

Een onbeschrijfelijke (zwarte) markt, alles wat in Mongolië te koop is staat hier, van koelkasten, meubilair, auto-onderdelen, paardentuigen, koekjes tot…. alles. Een groot terrein, vier overdekte hallen met vis, vlees en groenten. Het terrein eromheen aan de rand vol met zeecontainers, de kooplui stallen hun spullen daar. Een enorme massa mensen koopt hier hun waar. Deels in traditionele dracht, maar grotendeels in gewone, wat armoedige kleding. Het is een stad van een miljoen inwoners, in een land van drie miljoen. En iedereen koopt hier zijn spullen. Dit is de plaats waar mensen inkopen voor de koude winters (minus 40) of hete zomers (plus 30), hier worden voorraden ingeslagen en vervoerd naar de nederzettingen in de woestijn.

We zwerven 2 uur over de markt, strompelen over het slechte wegdek terug naar de stad, bezoeken wat souvenirs winkels, met zelfs een aanschaf. Eten een pizza, voor het eerst weer zonder stokjes. In de restaurants is ook gewoon alles te koop. Van pizza tot noodles, rijst, biefstuk…. Allemaal lekker herkenbaar eten en goed.

De koudste hoofdstad vol met lelijke en gesloten woonwijken

Je blijft je afvragen, waarom mensen wonen in zo een chaos, lelijke stad en onmogelijk klimaat. Hoe redden de mensen dit met deze temperaturen, zijn de straten zo on-af omdat men er twee derde van het jaar toch niet komt. Zijn de huizen van binnen wel heel gezellig. De flats hebben kleine ramen, etalages ontbreken in de winkels. In deze omgeving is de mens meer naar binnen gericht, buiten is het te koud of te heet. In de Russisch aandoende wijken met oude flats is het armoedig maar wie weet hoe het erbinnen uitziet. Dit klimaat maakt alles anders. De koudste hoofdstad gaat niet alleen over de temperatuur. Als de toerist lopen we door de wijken en vragen ons af hoe het echte leven hier is maar zullen dat niet ontdekken.

Vandaag is het goed toeven, zeven graden, zon en heerlijk weer. Alleen de smog grijpt naar de keel en daarnaast rookt iedereen, ook in het restaurant.


Geplaatst

in

door

Tags: