Taxirit door leeg en donker Beijing
Na een korte tax rit komen we aan in de wachtruimte van Beijing centraal. Geen modern “TGV” station zoals in onze eerste trein etappe (Shanghai – Beijing) meer een 100 jaar oud gebouw uit de tijd van de eerste treinen in China. Maar alles is schoon, de wachtruimte groot. En alles is ook aangegeven in Engels. De Trans Mongolië Beijing – Ulaanbaatar (K23) treinreis begint twintig minuten voor vertrek als we van de wachtruimte, met een roltrap naar het perron mogen. Daar staat de K23. De twee wekelijkse trein tussen Beijing en Ulaanbaatar.
Bij iedere deur staat de ‘ purser” volledig in pak en houding te wachten op de gasten in zijn of haar rijtuig. Totaal achttien wagons met een elektrische locomotief. Dus ook achttien pursers in gelid naast de deur, klaar om te helpen met instappen en de weg te wijzen. Is toch een andere manier van reizen.
De Onze cabine in de Trans Mongolië Beijing – Ulaanbaatar (k23) trein
Ons rijtuig bestaat uit 8 hutjes, totaal zestien reizigers. Ieder hutje met aan een zijde een tweepersoonsbank, met daarboven een neerklapbare bank voor de nacht. Twee bedjes boven elkaar. Tegenover de bank bij het raam een ruim eenpersoons zitje. Daarnaar een uitbouw met deurtje naar een, met de buren gedeelde, wasruimte. Met een mogelijkheid tot douchen. Netjes kleedjes op de banken, tafeltje in het midden, een kast op je colbert op te hangen. Het is helemaal af.
Wij installeren ons, zakken chips, crackers, kaas, koffie en theekoppen, fles water etc. op de tafel. We trekken onze jas, truien uit en gooien ze op de bank, we lopen naar de “samovaar” (kolenkacheltje voor kokend water) op de gang en maken onze eerste kopjes oplos. We plaatsen de iPad met meegenomen mini boxjes en selecteren een muziekje. Ergo, na tien minuten is ons hutje al in een huiselijke chaos verandert.
Elf uur rijden tot de grens
Exact op tijd vertrekken we. Langs enorme buitenwijken bereiken we agrarisch gebied. Daarna volgen bergen. De trein kruipt langzaam omhoog door mooie bergen, haarspelbochten, tunnels en wat dorpjes. Af en toe passeren we een weg. Maar eigenlijk niet het China zoals tussen Shanghai en Beijing, geen steden met nieuwbouw en vooruitgang. Hier meer bergen en kleine plaatsjes in de bergen. Na een paar uur volgt een hoogvlakte, De eerste stop na 350 km, daarna meer agrarisch gebied, veel maïs, pompoenen, kleine dorpjes. Een tweede stop. Totaal leggen we vandaag 880 km af naar de Mongoolse grens. Daar doen we bijna 11 uur over, een gemiddelde van 80 km, we kruipen door het land in vergelijking met de vorige twee treinen.
Heerlijk, muziekje op de achtergrond, drankje en een nootje erbij, kijkend naar het landschap. Het besef ontstaat dat de trein stilstaat en de wereld om ons heen beweegt. Licht schommelend een boek lezen en omhoog kijken naar de voorbijglijdende horizon. We eten wat in het Chinese restaurant, rijst, vlees, garnaaltje, biertje, en kijken naar buiten, elf uur lang glijd het landschap voorbij, langzaam verplaatst het landschap. Het zonlicht wordt zachter, de schaduw langer. Uiteindelijk wordt het donker buiten en is er niets meer te zien. Alleen het schommelen en het geluid blijft. Zelfs dat verveelt geen moment.
De grens tussen China en Mongolië
Om 21:00 stopt de trein Beijing – Ulaanbaatar (k23) bij de grens, hier gebeuren drie dingen. Ten eerste moet de Chinese autoriteit het goed vinden dat we het land verlaten, daarna moeten de wagons over worden gezet naar een breder spoor, en als laatste moet de Mongoolse autoriteit het goed vinden dat we het land ingaan. Eerst worden de paspoorten ingenomen, gecontroleerd en verwerkt. Pas nadat dit voor de hele trein is gebeurt begint het tweede deel.
De trein rijdt een loods in, hydraulisch wordt de hele wagon omhoog gedrukt, de wielstellen (buggy’s) er onderuit gereden, de nieuwe wielen, welke op een breder spoor staan, eronder gereden, en de cabine er weer opgezet. En hopelijk goed vastgezet. Voor 18 cabines – drie uur werk.
De laatste activiteit waren wij vergeten, na de spoorwissel, doken wij het bed in, eindelijk rust, donker buiten, middernacht. Na tien minuten rijden, geklop op de deur, Mongoolse vrouwelijke douanier voor de cabine deur, ik open de cabine deur in mijn slipje, dit werd duidelijk niet gewaardeerd – ze verdween met paspoorten. Na een uur uitzicht over een volledig leeg station komt ze terug, met een paar manlijke douaniers. De hut wordt doorzocht. Ze bekijkt de foto in het paspoort en vergelijkt het uitgebreid met de werkelijkheid. Ze neemt de tijd. Vraagt naar geboorte datum. Pest ons maar uiteindelijk geeft ze de paspoorten. We zijn toegelaten.
Om 01:00 komt de trein weer in beweging. Een heerlijk ritme, traag slingerend als een zeeschip op de een lichte deining.. Buiten een donker gat. Tijd om te gaan slapen.. Een lange, zeer rustige dag, maar toch volledig afgedraaid. In de nacht verdwijnt China met de ervaringen, onder de treinstellen. De Trans Mongolië Beijing – Ulaanbaatar (K23) trein is ver weg als er eindelijk de slaap is.
Treinreis, 18 oktober 2011