We gaan vandaag op weg naar de grens. Maar eerst nog een korte nacht. Om vijf uur gaat de wekker. We nemen een laatste douche in onze geweldige badkamer in het Emporer hotel. Een design hotel vlakbij de verboden stad. Mooi beschilderde muur, enorm groot zwart betegelde badkamer met ruime regendouche, midden in de kamer. Een glazen wand zodat je bijna in de kamer douched. De kamers zijn genoemd naar de oude keizers en de deuren beschilderd met moderne portretten van deze keizers. Daarnaast een zeer aardige bediening, een goed restaurant met een roof top bar met uitzicht over de verboden stad. Dit hotel is echt een aanrader, geen grote lelijke onpersoonlijk hotel, klein en leuk.
Na een korte rit is er de aankomst in de wachtruimte van Beijing centraal, geen modern “TGV” station, meer een 100 jaar oud station uit de tijd van de eerste treinen, maar alles is schoon, de wachtruimte groot, alles ook aangegeven in Engels en 20 minuten voor vertrek verlaten we de wachtruimte, gaan met de roltrap naar het perron, en daar staat K23, de twee wekelijkse trein naar de grens en dan naar Ulaan Bator. Bij iedere deur staat de “cabine purser” volledig in pak te wachten op zijn gasten. Totaal 18 cabines en een diesel locomotief, dus ook 18 pursers in gelid naast de deur, klaar om te helpen met instappen en de weg te wijzen.
De trein naar de grens
Onze wagon bestaat uit 8 hutjes, totaal geschikt voor 16 reizigers. Ieder hutje aan een zijde een bank, met daarboven een neerklapbare bed. Tegenover de bank bij het raam een ruim eenpersoons zitje. Daarnaast een uitbouw met deurtje naar een gezamenlijke wasruimte, met mogelijkheid tot douchen. Netjes kleedjes op de banken, tafeltje in het midden, een kast om je colbert op te hangen, helemaal af.
Wij installeren ons, zakken chips, crackers, kaas, koffie en theekoppen, fles water etc. op de tafel. We trekken onze jas, truien etc. Uit en gooien ze op de bank. We lopen naar de “samovaar” (kolenkacheltje voor kokend water) op de gang en maken onze eerste kopjes oplos. We plaatsen de iPad en Surface met meegenomen mini boxjes en selecteren een muziekje. Ergo, na tien minuten is ons hutje in een huiselijke chaos verandert.
En we vertrekken, op tijd. Eerst langs de buitenwijken, dan langzaam door wat agrarisch gebied. Daarna de bergen in. Langzaam kruipen we hierin omhoog. Haarspelbochten, tunnels, wat dorpjes, hier en daar een weg. Maar eigenlijk niet het China zoals tussen Shanghai en Beijing, geen nieuwbouw en vooruitgang. Hier veel meer bergen en kleine plaatsjes. Het oude China.
Na de bergen een hoogvlakte, eindigend in een smerige industriestad (Datong). Dat is de eerste stop na 350 km, daarna agrarisch gebied, veel maïs, pompoenen, kleine dorpjes. Heerlijk, muziekje op de achtergrond in ons hutje. Drankje en een nootje erbij, kijkend naar het eeuwig voorbij trekkende landschap. Totaal gaan we vandaag 880 km afleggen van Beijing naar de grens, daar doen we bijna 11 uur over, een gemiddelde van 80 km, we kruipen door het land in vergelijking met de vorige treinen.
We eten wat in het Chinese restaurant, rijst, vlees, garnaaltje, biertje, en kijken naar buiten, elf uur lang glijd het landschap voorbij, langzaam verplaatst het landschap zich en staat de trein stil in ons hoofd.
We verlaten China
Om 21:00 komen we aan bij de grens, hier gebeuren drie dingen. Ten eerste moet de Chinese autoriteit het goed vinden dat we het land verlaten, daarna moeten de wagons over worden overgezet naar een breder spoor. Als laatste moet de Mongoolse autoriteit het goed vinden dat we het land ingaan. Het middelste duurt het langst, de trein rijdt de loods in, hydraulisch wordt de hele cabine omhoog gedrukt, de wielstellen (buggy’s) er onderuit gereden, de nieuwe wielen, welke op een breder spoor staan, eronder gereden, en de cabine moet weer zakken. En dat voor 18 cabines – het duurt drie uur.
De laatste activiteit aan de grens waren wij vergeten, na de spoorwissel, duiken wij direct het bed in, eindelijk rust, donker buiten, middernacht. We slapen vrijwel direct door de bewegende trein. Na tien minuten rijden, geklop op de deur, Mongoolse douanier (vrouwelijk) voor de cabine deur, ik in mijn slipje haar te woord staan, dit werd duidelijk niet gewaardeerd – ze verdween met paspoorten.
Eindelijk in Mongolië
Na weer een half uur is ze terug. Dus uiteindelijk om 01:00 is de trein weer onderweg, lekker ritme, donker buiten, slapen…. Een lange, zeer rustige dag, maar toch volledig afgedraaid, na de korte nacht en alle ervaringen, van het verdwijnend China onder de treinstellen.