Op de grens tussen ‘Etendeka’ en ‘Omusatie’ (twee provincies in Namibië) staan we worst te bakken, twee kilo net verse en net gekochte worst. In onze Tefalpan op ons campinggaz fles, naast de snelweg, spettert de boter en het vet uit de worst. Bij een veterinaire controle van onze koelkast, door een ambtenaar, werd een overtreding geconstateerd. Transport van eieren, levend – of rauw vlees is verboden. Alles om de verspreiding van mond – en klauwzeer te voorkomen. Ons dozijn eieren ziet hij niet, anders hadden we ook deze ter plekke moeten koken of bakken.
Worsten bakken om mond en klauwzeer te voorkomen
De grote veeteelt in het zuiden is bang voor infectie vanuit het Noorden. Lijkt wel op een corona maatregelen. Het wild, waar ook runderen tussen zitten, trekt zonder problemen de grens over. Maar onze verse worst, gekoeld, vers ingeseald, in dik plastic, moet gebakken of weggegooid worden. De weg tussen de lodge en Ruacana is waarschijnlijk, in afwachting van de mijnbouw hersteld. Het oppervlakte is glad, zwart, gesteente. Alleen heeft men nog niet begrepen hoe een beklimming met een paar bochten de extreme stijging (en daling) kan verminderen.
De weg gaat recht ertegenop en er ook weer recht van af. Zonder snelheid te kunnen maken staan we voor stijgingen waarvan we ons afvragen of die wel door een wagen haalbaar zijn. Met de kampeeropbouw hebben we een leeggewicht van bijna twee ton. Dat is vijfhonderd kilo (of dertig procent) meer als standaard in dit type. Er zit bijna honderdveertig liter diesel en honderd liter water in. En dan meer als vijfentwintig graden stijgen.
En natuurlijk, waar je niet over praat maar wel steeds aanwezig is, de vraag wat te doen als het lukt, duwen helpt echt niet. De motor heeft het zwaar. De automatische schakelt terug voor een maximaal koppel. Hij bromt en gromt, de temperatuur van de motor blijft goed, stijgt wat maar komt niet in het rode gedeelte. Hij brengt ons boven. En de remmen houden ons onder controle in de daling. Niet een keer maar alle keren.
De overgang is groot en niet alleen de weg
Ineens is er asfalt. Vlak voor de dam met een waterkracht centrale wordt de weg vlak met een echt tweebaansweg. Ook zijn de bergen ineens over en zitten we op een vlakte. De bossen zijn ineens volledig opgelost. De overstap is zo enorm groot dat het bijna niet te geloven is. Van rotsbodem, bossen of bosjes in een steengrond en stevige klimmetjes met op de achtergrond echte bergen naar bijna vlak, groen gebied. We rijden ineens honderd kilometer per uur.
De eerste afslag naar Ruacana missen we bijna. We rijden een rondje rond het kleine stadje, om bij het tankstation even te stoppen voor wat kleine inkopen. Er zijn geen hangjongeren, er wordt niet gebedeld. We kopen worst, brood en heerlijk verwarmde worst gevuld met kaas als ontbijt voor uit het vuistje tijdens de rit. Hier kan de HEMA niet tegen op. Daarna terug naar het lonkende zwarte asfalt. Een kleine tweehonderd kilometers, kaarsrecht, vrijwel zonder hellingen. Strak twee uur met hooguit drie wagens welke ons inhalen en een paar tegenliggers. Langs de kant wat lopende mensen, wat ezelkarren. Nergens een gebaar van bedelen, een vriendelijk groet is alles. Het is maar honderd zestig kilometer verder, zelfde land.
Zelfs politie welke controleert
Halverwege een afslag, een stopbord naast de weg. De neiging om vol gas door te rijden is groot. Maar als gast in het land stoppen we, heel even. Lang genoeg om naast ons een politiewagen achter een bosje en een camera te zien. De tweede keer stoppen is bij de slagboom tussen de provincie waar de net gekochte worst in de koekenpan gaat. De worst bakken we anders moeten we het weggooien. Een paar auto’s passeren ons. De controleurs komen kijken of de worst wel goed bakken en wel echt gaar is voor we door mogen.
Daarna de ingang van Etosha, de grootste dierentuin van de wereld met maar één kooi voor alle dieren. Honderdzestig bij tachtig kilometer met loslopende dieren. Een paar kampeerplaatsen met een hek eromheen en een weg erdoorheen. De mens is hier opgesloten (mag de weg en de kampeerplaatsen niet af). Op weg naar onze plek passeren al zebra’s, giraffen, onyxen, gnoes, springbokjes, hart beesten en een landschildpad. Het was maar vijftig kilometer.
En de net gebakken worst gaat nog even op de braai voor een krokant korstje bij een heerlijk ijskoud biertje. Maar smaakt toch een beetje taai
Olifantsrus, 28 maart 2022.