Wereldend, een uithangbord bij een boerderij op een plek die lijkt op het einde van de wereld. Volgens onze routeinformatie, bij een plaatsje met deze naam, moeten we linksaf. Een simpele instructie alleen is er geen plaatsje en ook geen weg naar links. Ook niet naar rechts, de gravelweg gaat rechtdoor zonder einde. Er is een hek zonder ingang aan beide zijde van de weg. Op de kaart staat de boerderij aangegeven op een kruising maar dit is een doorlopende weg. Meer informatie is er niet. We zijn aan het einde van de wereld en weten niet waar die is. Er is geen routeplanner met satelliet plaatsbepaling aan boord. En dekking met een telefonie netwerk is er ook niet. Sinds vertrek uit Windhoek drie dagen geleden hebben we ook geen werkende Wifi verbinding gehad. Detail kaart op internet bekijken en opslaan voor vertrek gaat dus ook niet.
We zijn volledig op onszelf aangewezen. Of op eigenlijk op deze magere en foute omschrijving. De grote lijnen en wegen, tot bijna karresporen staan op de kaart. Maar deze dus niet. Doorrijden of terug. Vragen helpt ook niet want er is niemand te zien.
Een wereld route
Onze oorspronkelijke planning hebben we aangepast omdat we gisteren onze eindbestemming niet bereikt hebben. Dus vandaag hebben we de route wat ingekort en veranderd. Eerst boodschappen aangevuld. De honderdveertig liter dieseltank weer opgevuld, voor iets minder als een euro per liter. Daarna de snelweg naar Maltahohe en over de Zaris pass. Een heerlijk klim met een prachtig uitzicht. Een hoogste punt van tweeduizend meter, maar de omgeving is ook al duizend meter hoog. Een paar stukjes van minimaal twintig procent stijging. Maar alleen rijdend over een vijftien meter brede gravelweg maakt het heel relaxed. Prachtige heuvels met veel kleuren. Het rode zand, donkere grafiet van de rotsen, stukken lichter zand en verschillende gradaties groen afhankelijk van de soort vegetatie. En delen met schaduw van wolken.
Na de afdaling een driesprong en na 5 kilometer een boerderij met de naam ‘Werledend’, maar geen dorp of afslag. We rijden wat door, discussiëren, keren om. Terug naar de driesprong. Daar was ook weinig wat ons kon helpen. We keren weer en zien bij een hek, vlak na de kruising, een bord. Met de naam van onze camping – waar we eigenlijk pas morgen zouden aankomen. Na het hek rijden we tien kilometer over een erf, tot een tweede hek. Hier begint het grootste natuurpark van Namibië in privébezit. Een stichting voor behoud, uitbreiding en educatie over deze woestijn is de eigenaar
Aan het einde van de wereldreis is er een camping zonder plek
Er is geen campingplaats (er zijn ook maar drie plekjes) beschikbaar. Wel is er een “Family Hide Out”. Een huis met tien bedden, grote woonkamer, keuken, douches en vijf slaapkamers. Helemaal voor ons. En ook helemaal alleen. Het gebouw staat vijf kilometer van de receptie. Midden in een woestijn van lang, zacht wuivend, gras. En in de verte wat bomen. Met verder weg de bergen waar we reden en aan de achterkant zandduinen.
Er heerst stilte in deze luxe. Na het installeren hebben we de keuze uit twaalf tuinstoelen en twee terrassen. We braaien wat worsten voor bij de pasta en kijken om ons heen. In de verte zien we wat onyxen. Verder is er alleen maar het continue wisselende uitzicht. De zon gaat onder en steekt de lucht in vlammen.
Uiteindelijk wordt het te koud, we gaan slapen in onze camper. Niet in het grote lege huis met al zijn geluiden. Voelt toch beter in onze eigen hut op wielen, geparkeerd naast het enorme huis. We kijken nog even naar de sterren. Dit einde van de wereld is mooi, nooit gedacht.
NamibRand, 14 maart 2022