Als we de baai invaren zoeken we de dolfijnen in Murray firth. Ze komen hier veel voor mij wij zien er geen een De kluiver, fok, grootzeil en bezaan staan mooi strak als we de steeds smaller wordende Muray Firth, op weg naar Inverness, in varen. Grijze lucht met wat regen en een temperatuur rond het vriespunt. Maar na een groots ontbijt is iedereen aan dek, de spanning van de laatste mijl hangt in de lucht. Naast de in de lucht spelende meeuwen. De oevers zijn mooie ruige rotsen daarboven de groen glooiende velden met overal de gele doornstruiken. Stevige stroom en een mooie windkracht vier uit de goede hoek geven een vaart van zeven mijl over de grond. Moeiteloos stuurt Jacq de drieënvijftig ton, tweeëntwintig meter lange zeilboot door het water, recht op het land af.
Vlak bij de kust maakt de vaargeul een krappe bocht naar links om na twee mijl weer een scherpe bocht terug te nemen en langs Chanonry point de baai in te gaan. Groepjes mensen met kijkers staan overal verspreid op deze landtong, kijkers en camera’s in de aanslag. Ze staan er niet om onze glorieuze intocht te bekijken maar vooral om dolfijnen in Murray firth te spotten welke hier vaak te zien zijn.
Aan de andere kant van de rivier ligt Fort George. Gebouwd na het verslaan van de Jacobieten door de Engelsen, op de velden erachter. Door deze veldslag is het Engelse koninkrijk nu nog steeds de heerser in Schotland. De kanonnen staan gericht op ons, niet om onze geweldige intocht te verstoren maar gewoon omdat ze er al tweehonderdvijftig jaar staan. Gebouwd na die oorlog en nog nooit gebruikt.
Zeilend varen we de rivier op
De kanonnen en de toeschouwers zien niet hoe we twee keer een perfecte gijp doen in de vaargeul. En waarschijnlijk missen ze ook die ene dolfijn. Twee keer laat hij, of zij, zich zien vlak naast ons. Springt uit het water, zwaait met zijn staart en verdwijnt weer. Een begroeting of beloning voor de zeereis. Totaal vijfhonderdvijftig mijl in twee grote en een kort stuk.
Na de bocht zien we de brug over de baai, Een snelweg hoog boven ons waar we net onderdoor passen gevolgd door een haakse bocht naar de sluis. We worden, in de beginnende regen, begroet door drie mannen om de sluis te bedienen. De eerste stoere schotten, pakken de trossen aan. Verweerde gezichten in dikke regenpakken en stevige laarzen begroeten ons. Zonder een woord, of een gebaar bekijken ze ons. Dit is het begin van het Caledonian Kanaal, wat via Loch Ness naar de westkust van Schotland gaat. En er moeten de nodige formaliteiten worden uitgevoerd. De mannen staan zwijgend, naast elkaar te wachten in de regen. We zijn in Schotland.
Een kort stukje varen, door een draaibrug voor de trein, naar de laatste ligplaats. Hier worden we, na een korte wandeling begroet door het eerste echte warme water. Na de koude douche van de regen en het spoelen op een bewegend schip is er de eerste volle warme waterstraal. Heerlijk badschuim en shampoo terwijl je stilstaat Ook al lijkt het of de vloer nog zachtjes beweegt.
De dolfijnen in Murray Firth heeft ons verwelkomd in Schottland, na een behouden en ruwe vaart zeilen we de river op.
Schotland, Inverness, 5 mei 2019