We kijken vanuit ons vliegtuig neer op de baai waar we drie dagen geleden, op weg naar Inverness, zeilend binnen liepen. Prachtige blauwe zee, groene heuvels met gele planten. Verder weg een uitzicht over de stad, de brug met daarachter, na de sluis, de jachthaven.
Dineren in ‘het witte huis’
Direct na aankomst drinken we een aankomst drankje aan boord. Vieren dat we veilig zijn aangekomen maar ook het einde naderende einde. Melancholisch geworden om daarna met zijn allen te gaan eten in “The White House”. Een cocktailbar, midden in Inverness, genoemd naar een kasteel aan de oostkust van Schotland. De bovenste verdieping hiervan is geschonken aan D. Eisenhower om hem te bedanken voor zijn inspanning in de tweede wereldoorlog om Schotland te redden. Daarmee is het een buitenplaats van het Witte Huis in Washington geworden. De voormalige president van Amerika heeft hier vier nachten geslapen. Zijn opvolgers zijn er nooit geweest.
Wij genieten er van een geweldige maaltijd. Heerlijk vlees van koeien welke nog in de wei hebben gelopen. Vis direct uit de zee op het bord. Aangevuld met bloedworst (black pudding) en schaap ingewanden (haggis) op bedjes van aardappelpuree met een mooie jus of saus. En schotse kaas als dessert met daarna de whisky. Gerechten welke in de moderne Nederlandse keuken niet meer voorkomen maar hier goddelijk smaken. De spanning van de zeereis vanuit Hoorn wordt met zijn allen weggegeten.
De havens blijven ons trouw
Na het eten brengen we een bezoek aan “Hootananny”, een echte schotse pub. In het midden een tafel met zes muzikanten, een trekharmonica, elektrisch orgel en een paar violen. Vrolijke schotse folklore muziek met zang, een jamsessie zonder einde. Na het derde nummer stonden de paar kaaskoppen midden in de kroeg te dansen, onder luid ritmisch geklap van de zittende schotten. Het mannelijke barpersoneel in schotse rokjes met T-shirt laat de drank vloeien. Ook al wonen er maar vijftigduizend inwoners swingt en bruist het. We zijn aangekomen, in een haven. Zoals Slauerhoff al schreef zijn alleen de havens ons trouw, en dat voelen we nu ook echt.
De dag erna begint met uitslapen en een uitgebreid ontbijt in de zon op het achterdek. Een eerste wandeling door het plaatsje. Langs het begin van het kanaal met vier leuke sluisjes Door een woonwijk rechtstreeks uit Coronation Street. En door een industrieterrein met de woonboulevard en LIDL zoals ze overal zijn. Maar ook de binnenstad, toeristenwinkels, kappers, marktje en een lunch restaurant. Loom, vermoeid van de reis of door gisterenavond, sloffen we door het stadje.
Van opvarende naar de toerist
De laatste avond een laatste maal in de salon van het schip. Het eindigt als de bonte avond, sterke verhalen, foto’s en herinneringen aan tien dagen samenleven van zeven man op een boot. De ontberingen en de foto’s worden gedeeld. De drank, die tijdens het varen achter slot zat, vloeit rijkelijk. Het wordt laat. De volgende ochtend eindigt de zeereis, bij een taxi op de kade. De wegen scheiden, we worden weer gewoon landrotten. Sommige gaan direct naar huis, de eigenaars varen nog vier maanden op de “Steady” door de schotse wateren. Wij vertrekken naar ons hotel voor een paar daagjes. We lopen verdwaast door dezelfde straten als de dag ervoor. Regenachtig en fris bezoeken het museum, een kasteel. Vluchten naar de kamer om wat slaapgebrek in te halen.
Verdwaald passeren we in de avond “het witte huis”. Daar zitten vier achterblijvers en de cocktails vloeien rijkelijk voor een verjaardag. Afscheid nemen duurt zowat langer. De pijn wordt wat uitgesteld. We zitten weer tussen de golven aan boord.
Afscheid nemen blijft moeilijk
Na dit derde afscheid kunnen we de laatste volle dag alleen nog maar toerist zijn. Wij nemen een rondvaart over “Loch Ness”, bezoeken een ruïne van een kasteel op de oevers van het meer en we zoeken tevergeefs, samen met honderd andere naar “Nessie” het monster van Loch Ness. De zon schijnt en we zitten tussen toeristen, gezinnen met camera’s en veel lawaai. Bij terugkomst in Inverness is er op deze zaterdagmiddag nog een optocht van klassieke auto’s. Een traditionele “Pipe band” (Doedelzak, drum en traditional schotse rokjes) lopen voor honderden klassiekers. De schotten nemen waardig afscheid van ons trotse zeevaarders.
We eindigen de laatste avond weer in “het witte huis”, wij zijn ondertussen stamgasten. We zijn er net zo lang als de voormalig president van Amerika was in zijn kasteel. Een mooi tafeltje buiten de drukte van twee vrijgezellenfeesten. We voelen ons verloren, evalueren de reis. De dagen op zee, slingerend, koud, onregelmatige slaap door het wachtlopen maar ook het uitzicht over de grijze zee. Vol met boortorens, windmolens, vissersschepen en boeien. En toch leeg en eenzaam. De dagen in Whitby, oost Engeland, een soort achtergebleven gebied van Europa waar men nog in de tijd van Harry Potter leeft. Maar ook mooie glooiende heuvels, een leuke stoom treinreis en de ruïne van Dracula. Maar ook de bemanning.
Emotioneel afscheid
Na het laatste diner lopen we nog een keer naar de Pub om wederom de dansvloer te bestijgen, als enige beginnen we en we eindigen tussen een dansende menigte. Op weg naar huis passeren we de sport bar. Verlicht met TL balken, grote Tv-schermen met sportwedstrijden aan de wand en bierdrinkende en gokkende schotten.
In deze etalage stonden we de eerste avond ook stil. We keken toen naar Tottenham Hotspur tegen Ajax – de grote halve finale. Bij gelijk spel zou ervoor heet eerst deze eeuw een Nederlandse ploeg de finale halen. De wedstrijd van eeuw was al twee minuten in de verlenging en de stand was 2-2 toen wij hier stopte om te kijken. Buiten in de etalage keken we naar de laatste minuut van deze wedstrijd. De avond met het geweldige diner, de aankomst in Inverness en deze wedstrijdstand kon deze avond alleen maar het toppunt van onze vakantie maken. Maar Ajax verliest thuis, de halve finale in de Champions League. De godenzonen zijn geveld en liggen op het gras. We zijn verslagen een paar Schotten komen naar buiten, horen ons verhaal aan. Ze huilen met ons om het verdriet.
De reis is over. Ajax heeft verloren en wij hebben afscheid genomen van de mede zeevaarder. Van boven in ons vliegtuig naar Amsterdam herkennen we nog net ‘het witte huis’.
Schotland, Inverness, 8 mei 2019