Op zoek naar de luxe barbier,
Eindelijk begrijp ik waarom we op de kappersstoel in een spiegel zitten te kijken. Niet voor de kapper om deze te helpen bij het knippen, want deze Indiase kapper doet zijn werk blindelings, in ieder geval zonder te kijken. Maar ook niet voor ons, om in de gaten te houden wat er gebeurt en om in te kunnen grijpen als het fout gaat. Want zelfs als het fout zou gaan kan ik er toch niets aan veranderen want hij spreekt zeker geen Engels. De zingende barbier voert vooral een show op voor de spiegel.
Om dit te voorkomen had ik een uitgebreide zoektocht op internet gedaan. Op zoek naar een trendy, stijlvolle, luxe, barbier. Iets met warme handdoeken, smeersels, goede muziek en iemand waar mee je kan praten. In een stad met zoveel rijkere Omani en expats uit de hele wereld moeten die er zijn. Van de 1,5 miljoen inwoners in Muscat en omstreken is 45% een gastarbeider. Het grootste deel daarvan komt uit India, Pakistan, Filipijnen en Bangladesh en werkt in de hotels, winkels, huishoudelijk hulp en dat soort banen. Maar in de oliesector, banken en consultants werken ook de nodige Europeanen. Maar er is niets te vinden waar ik een afspraak kan boeken.
Eindigen bij de lokale barbier
Ten einde raad vraag ik het de taxichauffeur welke ons terugbrengt naar ons hotel Na ons ochtend programma. Een bezoek aan de grote mosque (bescheidener als Abu Dhabi, maar toch indrukwekkend), een shopping mall en een klein museum over het land. Hij dropt me bij de eerste kapper welke hij ziet, direct om de hoek van ons hotel.
Deze buurt, bestaat vooral uit vierkante flats met maximaal tien verdiepingen. Hoger mag niet omdat het dan boven de minaret van de grote moskee uitsteekt. Deze flats staan in een vierkant grit van wegen zonder trottoir en in ieder blok staan meerdere flats. De ruimte tussen de flats zijn niet geasfalteerd. Gewoon zand, grind en stenen. Soms een parkeerterrein maar ook gewoon een kale vlakte. De schoonheidscommissie bestaat ook niet want de gebouwen zijn allemaal totaal anders en lelijk. En bij sommige zitten er dus wat winkeltjes in de onderste verdieping, zoals deze barbier.
Nu zit ik een kappersstoel en zie de barbier ieder moment in de spiegel kijken naar de mensen en auto’s welke in deze puinhoop langs komen. Soms roept hij er wat over naar zijn collega maar de meeste tijd zingt hij mee met Indiase smartlappen terwijl hij continue de omgeving in de gaten houdt. En zonder echt te kijken of geïnteresseerd te zijn knipt en snijdt hij mijn drie weken oude gezichtsbeharing weg. Vijftien minuten en het enige contact was gebarentaal.
Zoeken zonder naamborden
In de hele reis hebben we dit niet meegemaakt. Overal sprak iedereen Engels, vaak goed. En ook was iedereen enorm behulpzaam, en dat was ook wel nodig. Vooral de enorme slechte Garmin, in combinatie met kaarten welke onvoldoende details hadden maakte het navigeren soms lastig. Adressen van hotels, musea en bezienswaardigheden waren niet volledig. Er zijn ook geen huisnummers maar ook straatnamen zijn er niet altijd. Daarnaast meerdere spellingen van plaatsnamen, soms alleen in het Arabische schrift. En als laatste ontbrak op de wegen vaak de hoofdrichting. Bij iedere afslag een mooi blauw richtingsbord, naar een dorp wat niet op de kaart staat, terwijl je niet eens weet of je wel de goede richting op rijdt. Het maakte het zoeken moeilijk, maar ook wel spannend.
Maar ook de taxichauffeurs moeten onderweg de route vragen. En dat laatste ging dan ook makkelijk. Iedereen was bereid te helpen, handjes schudden, naar buiten lopen of iemand anders gaan zoeken of zelfs bellen. Niets was te veel om ons weer een richting te geven. En we zijn overal gekomen. Maar dit was wel de laatste keer dat ik een Garmin huur. Dit apparaat had totaal geen toegevoegde waarde, mijn eigen richtingsgevoel gaf beter adviezen als dit doosje.
Grootse ritten door prachtig land
De reis was mooi, het binnenland uitgestrekt. Woestijn met de oneindige ruimte. Strakke blauwe zee maar ook enorm mooie bergen. En dan de afwisseling met Wadi’s, beekjes met of zonder water met groene dadelpalm bomen en prachtige bloemen. Het contrast tussen het groen en de kale gele bergen op de achtergrond is geweldig. De ritten waren groots. De plaatsen soms wat minder, Sur en de nieuwe delen van Muscat zijn rommelig, alles lijkt gewoon neergezet in het zand. Geen structuur en lelijk.
Andere delen zijn juist mooi, de oude steden als Nizwa, Matrah of oud Muscat. Of de authentiek dorpjes bij de woestijn. En het rijden is – met uitzondering van de bergrit – relaxed, er wordt rustig gereden, zelfs beleefd. En de wegen zijn buiten de hoofdstad zeer rustig. Het is een mooi land voor een rondrit.
Een land is meer als de bergen, woestijnen of de barbier.
Het enige wat lastig blijft is toch de politiek. De sultan is een absolute monarch, er zijn twee adviserende kamers waarvan er maar een gekozen wordt en dan niet op partijen maar op individuen. De oude sultan is anderhalve maand terug overleden. De vlaggen hangen nog steeds halfstok en zijn portret hangt nog overal. De dynastie bestaat al vijfhonderd jaar, is rijk (een jacht van 150 meter) maar lijkt wel rekening te houden met het volk, zeker na wat rellen een paar jaar geleden. De sultan is ook een stille verbindende factor tussen oorlogen in Jemen, Iran, Amerika en Saudi’s.
Daarnaast is het land voor 75% lid van de ibadistische stroming van de islam. Een vredige vorm van de islam welke gelooft dat godsdienst nooit een reden van oorlog of bloedvergieten mag zijn. En andere culturen worden dus zonder meer geaccepteerd. Maar binnen het geloof is het streng, vrouwen zijn bijna niet te zien in het publieke leven. En als ze er zijn is het zwart gekleed, zelfs met alleen de ogen vrij. Het leven gebeurt achter de dikke muren om de huizen.
Natuurlijk is er beperkte vrijheid en zullen er politieke gevangen zijn. De macht zolang behouden in de huidige wereld kan niet zonder onderdrukking. Maar het lijkt alsof de bewoners het goed hebben. Nergens een bedelaar gezien, geen gezeur over tips door gidsen of achtervolgende winkeliers. En nummer 4 op de ranglijst van velligste toeristen landen ter wereld (Nederland staat op nummer 19). Het is onmogelijk hier als toerist een echt oordeel over te vormen. Onze vrijheid is alleen beperkt geweest door vrijwel geen alcoholiste dranken, en als het er was dan was het onbetaalbaar. Drie glaasjes wijn en een grootte bier voor 75 euro is wel duur. Internet werkte overal zonder problemen.
De barbier is klaar, ik betaal 7 euro, voor vijftien minuten stil op een stoel te zitten. De zingende barbier was meer geïnteresseerd in wat erbuiten gebeurt als hoe mijn haar zit. Het scheermes is nieuw en ongebruikt, de huid is glad. De vakantie voorbij.
26 Februari 2020