Na een halve marathon drinken we, vermoeid na een dag van eenentwintig kilometer fietsen en wat meer slenteren door de stad, een laatste drankje op een roof top terras in Robson street. Op de tafels naast ons wordt nog uitgebreid gedineerd, enorme porties eten en drank vullen ze. Pizza, vis met rijst, gefrituurde vis of vlees met een portie patat. Daarnaast een pint bier. Uitzicht tussen de hoge flats en over de drukke straat is er eigenlijk niet. De sfeer is ontspannen, alle tafels zijn bezet, de bediening moet echt aanpoten maar blijft aardig, snel en heeft toch nog tijd voor een kort gesprekje.
Sea Wheeze halve Marathon
De dag begon met deze halve marathon, gelukkig niet door ons. Maar we passeren het parcours, rond een uur of tien. De weg is leeg en een mooi rondje om het hele eiland, door Stanley park en langs de haven, met continue uitzicht over de oceaan. Groepjes wandelaars en af en toe een paar mensen die nog een poging doen te rennen voor een paar meter lopen op de weg. De meeste deelnemers waren vrouwelijk met een stevig gewicht, maar wel dure loopkleden. Wij dachten dat dit een recreatief onderdeel was van het event, de vijf kilometer loop of zoiets. Met dit waren de echte atleten. Het was de staart van het peloton. De start was al om zeven uur geweest en op deze plek waren ze al rond de twaalf kilometer hiervandaan. De toeschouwers waren allang naar huis, de weg verlaten. Op een kruispunt stond nog een bandje met opzwepende muziek en even verderop een groepje drag queens die de lopers moesten toe juichen. Ook al schreeuwde ze aanmerkelijk harder en enthousiaster voor een groepje mannelijke racefietsers welke passeerde.
Tegen de stroom van de halve marathon inlopend, komen we op een lege met pylonen afgezette brug. De laatste deelnemer komt ons tegemoet met daarachter iemand met een blauw vlaggetje, waarschijnlijk om aan te geven dat dit echt de laatste is. En twintig meter erachter een wagen welke de pylonen weghaalde en gevolgd door de reiniging welke de straat schoonmaakte voordat het verkeer er weer op mag. Een triest gezicht maar bij deze halve marathon mag het. Het motto van deze marathon is namelijk “some would call it a half marathon, but we prefer to call it Yoga, Run, Party”.
Wij lopen door, over de zes banen brede lege weg richting het museum. Vooral het deel over de kunst van de originele bewoners willen we zien, maar uiteindelijk blijken de galeries in de stad mooiere stukken te hebben. En de rest van de tentoonstellingen zijn ook niet echt interessant. Het gebouw is enigszins verlopen, jaren zestig.
Granville Island
Hiervandaan een waterbus, naar “Granville Island”. Een leuk gebied, winkeltjes, een markt, restaurant en kunstenaars. Gezellig druk jaren zestig gevoel. We gaan verder met de waterbus door de baai. Op het water is het druk, van kano’s, waterfietsen, motorbootjes tot veertig meter lange super jachten passeren. Een zeehondje steekt even voor ons bootje zijn hoofd boven water, en duikt weer snel weg bij het zien van al het verkeer om hem heen.
We nemen nog een laatste drankje. Eigenlijk lijkt Vancouver op de marathon. Het beeld is niet die van een stad, met grote bezienswaardigheden. Met kunst, gebouwen, parken waar je later nog exact weet waar het was. Het ontbreekt, is er niet, of wij hebben het nog niet gevonden. Maar we hebben nog een tweede kans. Na ons camperrondje door British Colombia komen we hier terug. Misschien zien we het dan wel – maar voor nu lijk het meer “some would call it a city, but we prefer to call it Houses, Water, Party. Shops”.
Vancouver, 17 augustus 2019