Vandaag de tocht van Vancouver naar Vancouver Island. Stukje van niets, maar 20 kilometer rijden maar toch spannend. Ophalen camper, boodschappen doen, inschepen op de ferry en laat aankomen op de campsite. De stad zwaait ons bij het vertrek uit. Een taxirit van dertig kilometer door de uitgestrekte buitensteden en velden met mais, eindigt in een desolaat industrieterrein, dicht bij de Amerikaanse grens. Het is leeg en verlaten op deze zondagochtend als we aankomen bij de camper verhuur. Een enorme hal als ontvangstruimte, een grote werkplaats, een enorme autowasplaats en een terrein met minimaal honderd campers. Vreemd omdat ze tijdens het huren deden alsof er vrijwel niets beschikbaar was en nu stond er een heel voetbalveld klaar.
De ontvangst, zoals tot nu toe overal, was vriendelijk en efficiënt. Natuurlijk moesten we weer een film kijken over alle moeilijke dingen die je moet beheersen – zoals het controleren en legen van de watertanks, het aansluiten van water en elektriciteit, het vervangen van de gastank voor het koken. Met een enquête en checklist wordt gecontroleerd dat we het begrepen hebben. Na twee uur is ons hutje klaar en zijn alle formulieren ingevuld, we mogen eindelijk weg. Ook al lukt dat niet, de plaats van de handrem was weer verstopt en dat rijdt wel lastig weg. Maar uiteindelijk worden we verlost en draaien de lege weg richting de vrijheid op.
Als eerste een winkelcentrum om de wagen vol te laden met het nodige. Daarna een korte rit naar de ferryterminal, waar we te vroeg zijn en buiten het terrein moeten wachten. Dat geeft de tijd om op een parkeerterrein van een Walmart de camper in te richten. Tassen leeg maken en alles een plekje geven, uiteindelijk wordt vrijheid begrenst door orde dus die creëren we direct. Om ons heen wordt het druk, dit is de tijd, zondagmiddag om een uur of drie, om gezellig te gaan winkelen, en dat doe je natuurlijk op een winkelcentrum ver buiten de stad. Terug bij de terminal mogen we nu wel naar binnen, nog steeds wat vroeg zodat we ons mogen opstellen als een van de eerste in de rij voor de grotere wagens en kleinere vrachtwagens.
En voor dat je het weet ben je in gesprek met de berijders van de wagen voor je. Hij was geïnteresseerd in onze camper, maar we wisten er nog weinig over te vertellen. Hij was een Canadese schrijver met een eerste roman op zijn vijfenzeventigste net gepubliceerd (Buckshot Johnycakes by Allan W. Waddy). Wonend in Vancouver Island komt hij met zijn vrouw en hondje terug van een boeken signeersessie in Vancouver. Gewezen militair, meerdere keren in Nederland geweest – op de Amerikaanse begraafplaatsen – en succesvol investeerder en nu dus nu ook schrijver. Zijn eerste boek zou zelfs vertaald zijn in het Nederlands. Voor ons rijdt hij, in zijn enorme oude pick-up truck de boot op.
Aankomst Vancouver Island
Op het zonnedek is het heerlijk weer, een strakblauwe hemel, zacht windje en de zon al wat lager boven een rustig zeetje. We staren over het water en zien een eerste spuiter aan bakboord. Met de camera en de telelens is duidelijk te zien dat het geen dolfijnen zijn. Volgens ons zien we een groepje Orca’s. En vlak hierna roept de brug om dat er aan stuurboord een groepje Humbolt walvissen te zien zijn. Ook deze waren goed te zien en er was ook een duidelijke staartvin te herkennen.
In het donker komen we aan in de haven, Tien kilometer rijden van de boot naar een campsite, Als we voor het eerst alles geïnstalleerd hebben stoken we een groot vuur op want aan zee is het koud en vochtig. We eten paar boterhammen, drinken een biertje, op de picknick tafel naast ons hutje op wielen. Om ons heen is het donker, alle andere bewoners zitten binnen. Koud, donker, een spannende eerste reisdag achter de rug.
Maar we zijn, na twee dagen in de stad, prachtig uitgezwaaid door zeker vijf walvissen en een gros orka’s. Een mooi einde van de stad, en begin van de camperreis. Een gedenkwaardige overtocht, van Vancouver naar Vancouver Island, maar ook weg uit stad, naar de geboortegrond van de schrijver. En het begin van onze reis.
18 augustus 2019