Met een hart van steen verlaten we het family home waar we deze nacht stonden. Een echte keuken, douche, grote braai met een tafel met stoelen is toch wat anders als een kampeerstoeltje en tafel naast een stalen druk als bbq. Maar om elf uur rijden we ons kampeer plekje, Venus, ongeveer twee kilometer rijden, op. Naast Venus zijn er nog twee andere plekjes voor een camper, Jupiter en Mars. Maar deze twee plekjes staan aan de andere kant van de heuvel. Volledig buiten ons gezicht- of geluidsafstand.
De gasten voor ons, een ouder waarschijnlijk Zuid-Afrikaans stel, stapt net in hun camper. Een uur te laat. De camp beheerder (gids, receptionist en schoonmaker) staat er ook nog. We stoppen op het zandpad en wachten even tot ze instappen. Het achteruit rijden en keren van de camper gaat niet echt vloeiend ondanks alle ruimte die er is. Maar na drie keer steken passeren ze ons zonder te groeten. Duidelijk geïrriteerd. De beheerder legt uit dat ze hun sleutelbos kwijt waren. Daar kwamen ze achter vlak voor vertrek en daarna moest de hele camper weer uitgepakt worden. Ze hadden een uur gezocht en gevonden wat ze mistte, maar de vakantiesfeer waren ze nu wel verloren dacht hij. Het was alsof ze een hart van steen hadden zo keken ze naar elkaar toen ze wegreden.
Dit plekje ligt een paar kilometer van ons luxe vakantiehuis. Een paar uur geleden zijn we wakker geworden om te ontbijten in luxe. Aan een echte tafel met stoelen, niet op een campingstoeltje bij een gammel inklap tafeltje. En met een echt fornuis zodat de thee en koffie tegelijkertijd met de gebakken eieren warm zijn. Even genieten, alleen de ochtendkrant ontbreekt. Zonder internet ook geen digitale editie van de krant dus is er ook geen afleiding. Anders als het hoge gras, de onyxen en zebra’s en de heuvels op de achtergrond.
Ochtendrit door het losse, ronde zand
We pakken alles in voor een ochtend drive door een klein stukje van dit enorme natuurgebied. Een gebied wat de laatste jaren is opgebouwd door boeren uit te kopen en het prikkeldraad te verwijderen. Nu, met 27.000 hectare, het grootste privé natuurgebied van Namibië.
We schakelen de vierwielaandrijving in en laten onze banden aflopen naar 1,5 bar (normaal is dit 2,2 bar, op gravel 1,8 bar maar als het echt zanderig wordt is het advies te rijden met een nog lagere badendruk. Op strand zelfs 1,2 bar). We rijden een rondje. Vanuit de vlakte naar de bergen. Een zandweg steil omhoog. We zijn wat te voorzichtig waardoor onze aanloop vlak voor de top eindigt in spinnende wielen. Voordat we onze wielen ingraven en we vast komen te zitten stoppen we. Voorzichtig in de achteruit, niet te veel gas en even de 4WD aan om te voorkomen dat we vastlopen. Bij de tweede poging, met meer snelheid voor het zandkopje gaan we er moeiteloos overheen. Het is weer eens duidelijk waarom lokale gidsen en chauffeurs zo hard een berg op rijden. Met een te lage snelheid haal je het misschien niet.
Bovengekomen is er een plateau met een paar echte granieten bergen van bijna tweeduizend meter hoog aan de overkant. Voor ons is er een hoogvlakte volledig begroeit met bushgras. Hoog, wel zestig centimeter, en mooi meewaaiend in de wind. Ook hier heeft het goed geregend. Maar ook is door de jaren het wild sterk afgenomen. We zien hier niets anders als een mooi grasland met wat bergen.
Op zoek naar het hart van steen
Na twee uur rond rijden komen we aan bij ons kampplekje en nadat eindelijk iedereen verdwenen is installeren we ons. Weer een gebouwtje met douche, WC en was ruimte. En buiten een aanrecht met wastafel, een braai en een ruimte om een beetje in de schaduw te genieten van het uitzicht. Niet dat dit anders is als wat we gisteren zagen, uiteindelijk hebben we ons maar twee kilometer verplaatst. Maar we zijn wel wat omhooggegaan, we hebben wat meer overzicht over het grasland en de bergen. Geen weg, huis of auto, we zien alleen maar natuur zoals die er duizenden of miljoenen jaren is.
Eindelijk voor de rest van de dag rust en leegte, na twee dagen rijden. Een boek lezen en dan even omhoogkijken of er in de enorme wei wat te zien is.
Onze rust wordt echter wreed verstoord door een in een wit halflang gewaad geklede magere vrouw. Een jaar of zeventig, grijs haar en een knotje achterop. Lopend komt ze als een soort apostel het zandpad opgelopen. Nog even leek het of ze ons wou bekeren of iets anders wou verkopen. Maar het bleek de vorige huurder te zijn. De auto met haar man stond ver beneden aan het zandpad. Ze vroeg of wij een steen hadden gevonden, in een campingplek vol zand en stenen. Ze had hem gisteren gevonden tijdens het lopen en wou hem meenemen omdat hij zo bijzonder was. Het was een witte steen in de vorm van een hart. En ze verzamelde stenen in de vorm van een hart.
Een stuk buiten de plek vonden we hem, ze legde uit dat ze “stenen in de vorm van een hart” verzamelde. De man keek vanuit zijn auto een kwartier toeterwijl wij zochten. Waarschijnlijk hopend dat we hem niet zouden vinden, nadat hij het weggegooid had. Duidelijk niet ver genoeg.
NamibRand, 15 maart 2022