Goddelijk klinkende Afrikaanse muziek klinkt ergens ver weg in het bos waar we staan. Om negen uur in de avond begint een mooie ijle vrouwelijke stem met het zingen van een Afrikaans lied. Een tweetal andere vrouwen stemmen vallen na een aantal maten in. En daarna volgen de mannen, andere woorden en een kwart tel uit de maat. Gevolgd door wat drums. Afrikaanse muziek zonder versterkers, zoals het al duizenden jaren klinkt. Het swingt alsof ze zingen voor een groep dansers. Wij zitten voor ons Camper. Tussen de bomen staren we naar onze braai waar de “Marshmallows” binnen in langzaam smelt en aan de buitenkant een korstje krijgt. De klanken horen helemaal bij deze warme, donkere avond. In de verte wat onweer schichten. Beter als dit kan muziek niet worden. Dezelfde muziek in een Concertgebouw zou nooit zo klinken als dit. Bijna goddelijk.
Voor het vertrek, vanochtend, rijden we rond de Spitzkoppe. Een soort rondweg langs verschillende kampeerplekjes met wat wandelpaden erbij. We wandelen een stukje en we zien twee klipspringers wegrennen voor ons. Even later zien we ze tegen de rots omhoog klimmen. Ze rennen bijna tegen de rots op, terwijl het een niet klimbare rots is. We zien ze voor het eerst. Een Hornbill en twee klipspringers is alles wat we zien. Het blijft opvallend hoe weinig dieren we zien, door zeven jaar droogte is het wild bijna verdwenen. Het veld en de bossen zijn prachtig groen, met veel kleuren en bloemen. Maar dat levert nog geen nieuw wild. Het gaat jaren duren voordat het er weer is. Maar dan moet het ook wel jaren voldoende regenen. Nu zien we deze twee klipbokjes.
Rots tekeningen op loopafstand
Na het wild bekijken we wat rotstekening. Beesten en mensen in rood krijt op een rots, nog net zichtbaar. Paar duizend jaar geleden gemaakt. Op de rotsen, op een plek waar de zon niet kan komen en ook buiten direct bereik van toeristen Maar er zijn geen tekeningen van zeehonden of de zee vijftig kilometer verder. Vreemd, maar waarschijnlijk zijn de volkeren welke hier woonden nooit die vijftig kilometer door de duinen gelopen.
We rijden door naar Brandberg, een volgende “Inselberg”. De gravelweg is mooi, heuvelachtig. Maar zonder enig teken van dieren. Een mooi landschap zonder dieren blijft kaal. Ook ontbreekt de spanning van het continue zoeken. Kijken of er iets beweegt in het gras langs de weg of wat verder weg. Maar we zien niets, de leegte maakt een mooie gravelweg langzaam in een saaie, lege weg. Direct na aankomst komt er weer een Hornbill bij ons kijken. Misschien is hij achter ons aangevlogen. Een twintigtal camper plekjes in een rivierbedding, bij een lodge, “the white lady”, met twee zwembaden. Maar te ver om naar toe te lopen in deze hitte. Dus zitten we op onze ruime plek, lezen een boek en stoken de BBQ weer op. Tegen de avond wordt het echt benauwd en warm. In de verte onweer.
Donker bos, onweer en marshmallows van de BBQ
Na drie nummers stoppen de zangers. Het wordt stil in het bos, het onweren komt dichterbij en door de bewolking blijft de temperatuur hangen. Het is ruim vijfendertig graden, de zon is al onder en er is geen ster of maan te zien. Het is pas half negen en we zitten in het donker, in de hitte, onder een boom. Het koor begint een ander optreden, voor een andere camper of hut. Het blijkt een groep van het personeel van de lodge. Na het werk trekken ze rond langs de kampeerplekken. Ze vragen wat geld voor een optreden.
Het klinkt door het hele bos. Onduidelijk is of ze te weinig betaald krijgen of dat het alleen een leuk extraatje is. De Afrikaanse muziek, de zang, de trommels ergens ver weg in het bos, zonder enig ander geluid, klinkt ongelooflijk mooi. Het donkere zwarte bos, de laatste lichtpuntjes van ons langzaam uitdovende vuur en de smaak van de krokante marshmallows zijn een geweldige ervaring.
Om negen uur, word alles doorbroken. de regen barst los. Geen klein buitje. We vluchten de camper en de enorme warmte in. De ventilatie raampjes, met gaas tegen de insecten, moeten we sluiten omdat het in regent. Onweer, vlakbij, lichtflitsen. En regen. We liggen in bed, of beter op bed. Slapen is vrijwel onmogelijk, de thermometer geeft tweeëndertig graden aan, midden in de nacht. Zonder enige verkoeling. En de goddelijke muziek is vervangen door het getrommel op het dak van de regen
‘The white lady’, Brandberg, 21 maart 2022