We varen door de inside passage, van Port Hardy – Prince Ruport. De camper rust uit in het ruim, terwijl wij genieten van de cruise. Deze dag zitten we op onze gereserveerde stoelen, op de ferry staren we in de ruimte. We kijken naar de langs glijdende eilanden, sommige met een vuurtoren, maar allemaal vol met groene dennenbomen. Langs de bossen van de kustlijn tot de top en verder niets. Incidenteel passeert een Humpback, Orka of zeeleeuw, continue zien we de zeemeeuwen om ons heen vliegen. Aan het begin is er uitzicht zonder eilanden, dan kijken we naar de oneindige oceaan. Tijdens het kijken lezen we een boek of zijn kraaltjes aan het rijgen. Maar regelmatig gaat de blik naar boven en is het uitzicht er weer. De zee, eilanden en kust.
Voor de afwisseling is er af en toe een rondje op het dek, een frisse zeewind opsnuiven, dezelfde omgeving maar nu met het gevoel van het weer erbij. Eerst het heerlijke zonnetje, windstil maar later wat mist in de bergen, wat uiteindelijk gewoon regen wordt, met meer wind.
Ons kijken wordt vijf keer verstoord
Tweemaal door het lopen langs een buffet. Jammer genoeg beide keren samen met grote groepen uit toeristenbussen. Dit wachten zijn wij niet meer gewend. Traag zeurend loopt de groep toeristen langs het buffet. Over elk gerecht wordt gediscussieerd, wat het is en of ze het lusten. In het donker voordat de zon opgaat, direct na het begin, een uitgebreid ontbijt met eieren, spek en alle andere Engelse bijgerechten. En als het weer donker wordt een volledig diner. Veel keuzes en lekker. Als we langs alle gerechten zijn geweest en ons bord gevuld is gaan we zitten aan een tafel met uitzicht en begint direct het kijken weer. Altijd die blik naar het continue langzaam wijzigende landschap, zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Dat is het echte cruiseleven, continue het nooit vervelende uitzicht.
Daarnaast worden we twee keer omgeroepen tijdens het varen door de inside passage, onze auto geeft alarm. Terwijl er niets aan de hand is staat hij te claxonneren met flikkerende lichten diep in het ruim. Uiteindelijk weet een bemanningslid uit te leggen dat er twee standen van het alarm zijn in dit type en op lichtste stand is het probleem opgelost. Nu blijft het alarm wel stil als het schip trilt of licht slingert.
De laatste verstoring is een tussenstop in Bella Bella, een klein plaatsje halverwege de inside passage. Aanleggen, de scheepsramp naar beneden, een paar auto’s en vrachtwagens lossen. Daarna weer doorvaren door de nauwe passages langs de eilanden. Tijdens het wachten kijken we, aan dek, naar de zalmen welke de zijrivier inzwemmen. Het lijkt of ze blij zijn, honderden springen uit het water als ze het zoete water van hun geboortegrond proeven. Nog een paar dagen en dan kunnen ze hun eieren leggen en sterven. Wij kijken toe.
Achttien uur van camping naar camping
De dag begon in het donker, als we om half vijf van de camping vertrekken. Er is weinig te zien behalve de koplichten van de auto welke schijnen over het zwarte asfalt en de bomen aan de kant welke door de koplampen verlicht worden. Een goed uur rijden in een tunnel van bdoor een dicht bos naar de terminal. Als dieven in de nacht verlaten we de camping, zonder.
Bij de poort van de ferryterminal wordt de camper opgemeten met een meetlint. De drieëntwintig voet, die we opgegeven hadden, was bijna vijfentwintig. Het trapje wat aan de achterkant uitsteekt telt dus niet mee volgens de verhuurder, maar wel voor de ferry maatschappij. Daarna naar het kantoor om in te checken, een lange wachtrij in een warm hok met banken, en omdat het loket nog niet open is moeten we een uur wachten. En als het proces begint zijn er ook nog de nodige problemen met inchecken bij mensen voor ons. Er moeten nog plaatsen worden gekocht. Maar bij ons gaat het allemaal relaxed en de extra lengte wordt ook niet doorberekend in het tarief. Na een uurtje mogen we aan boord en parkeren netjes, vrijwel vooraan, in het rijtje vol campers, vrachtwagens en pickup trucks.
Om zeven uur in de ochtend melden we ons bij de purser op het vierde dek van onze cruise. Ook al kan je het ook een ferry of pont noemen. We zijn gewoon met de camper via de ramp naar binnen gereden en zullen ook zo weer van boord gaan. We worden vriendelijk ontvangen met de vouchers, sleutel en uitleg over de procedures. Inspectie van onze hut geeft een eenvoudige maar volledige hut, met douche en fris opgemaakte bedden. Het lijkt overdreven een hut met bedden voor een zeereis van achttien uur maar het idee dat we ons terug kunnen trekken en gaan liggen is toch wel lekker. We vluchten naar dek om te kijken hoe we uit de haven vertrekken.
Het kijken eindigt pas als het donker wordt, maar ruim voordat we in Prince Rupert zijn. We gaan naar bed, slapen, een paar uur, bij het zacht roffelen van de machine diep onder ons.
Vertrek en aankomst in het donker
De dag eindigt in de stromende regen, pikkendonker en in het midden van de nacht. De campsite is vier kilometer rijden vanaf het schip, midden tussen de dokken van de haven en een klein stadcentrum. Samen met een tiental andere campers van de ferry staan we in de rij voor het kantoor. Daarna achterwaarts inparkeren in de modder op een RV-park, zonder iets te zien.
Het verschil tussen een cruise en een ferry is klein. Achttien uur hangen op een stoel zonder uitzicht met continue verstoringen is een ferry. Achttien uur lang relaxed kijken. Ook al is er niets te zien is een cruise. Eenentwintig uur na vertrek uit Alder Bay, in de stromende regen, sluiten we de Camper weer aan op de stroom. We zijn aangekomen, nog een late borrel, de regen tikt op het dak.
Prince Ruport, British Columbia, 26 augustus 2019