Het is grijs en heiig niet zonnig en fris zoals in Shanghai. Dit is toch anders. Terug in Beijing na drie jaar, Het is er nu grijs en heiig. Vorige keer, tijdens de olympische spelen in 2008, was de lucht blauw, fris en helder. De straten waren schoon. Op iedere straathoek stond een informatiestand met Engelssprekende vrijwilligers welke uitleg of richting gaven. Gratis openbaar vervoer met een entreebewijs voor de spelen. Het bouw verkeer en sommige fabrieken waren stilgelegd. De bewoners trots en vriendelijk omdat ze in de schijnwerpers van de wereld stonden. Het was zelfs relatief rustig in de stad. De sfeer was zelfbewust.
We waren totaal zes dagen in Beijing. Drie Olympische finales en een avondje Holland House was het sportdeel. Daarnaast bekeken we ook een groot deel van de toeristische trekpleisters. De verboden stad, het plein van de hemelse vrede, de muur en de hutongs (oude wijken). Maar de stad was nu anders. Chaos, drukte en smog overheerst in de eerste meters die we hier lopen.
De chaos regeert
De georganiseerde chaos bestaat uit door elkaar rennende mieren. Brede autowegen waar niemand in zijn baan blijft. Fietsers, brommers, scooters, auto’s, vrachtwagens en bussen crossen door elkaar op weg naar de uitgang. Verkeersregels lijken er niet te zijn of niemand weet ze. Maar misschien zijn ze er ook gewoon helemaal niet.
En dit geldt niet alleen voor het gemotoriseerde deel. Ook op het trottoir schieten de voetgangers alle kanten op. Oversteken bij groen licht blijkt het meest gevaarlijkste deel van een wandeling. Al het afslaande verkeer naar rechts mag altijd door rood rijden. De overstekende, op het zebrapad, heeft hierbij geen enkele voorrang. Fietsers en brommers schieten voor en achter langs met vijftig kilometer per uur. Als je stopt met lopen knalt diegene die achterlangs wil gaan tegen je op. Loop je te hard door dan knal je tegen de passant die net voor langs wil gaan. Een soort Russische roulette.
Het verboden plein in de stad
Op het “plein van de hemelse vrede” is de beveiliging nog steeds belachelijk streng. Controle van tasjes alsof het een vliegreis of een continue demonstratie is. Of dat iedereen een bom wil laten ontploffen op dit historisch beschadigde plein. Politieagenten op hun Segway bewegen dwars door de massa. Zonder geluid passeren ze vlak achterlangs. De verboden stad is volledig verstopt achter de brede weg vol met smog. Grijs en heiig van de uitlaatgassen. Met ook daar weer een uitgebreide toetsing van de privébezittingen.
Omdat we de verboden stad drie jaar terug al gezien hebben veranderen we bij dit aanzicht ons plan. Het grijs en heiig willen we inruilen voor fris en blauw. We gaan opzoek naar het Zomerpaleis. We volgen de Chinese keizers en hun entourage om de stad te ontvluchten in de warme zomers. Een lange metro rit en een wandeling van vijftien minuten. Dit laatste stuk kan ook in een fietstaxi. Voor het metrostation staan de oude mannetjes met hun klassieke riksja’s klaar voor een ritje. Voelt altijd fout om ons als tourist verplaats te worden door in het zweet trappende bejaarden. Dus lopen we. Maar voor de entree passeren ze ons met twintig kilometer per uur. Hun voeten naast de pedalen. Naast de patrouillerende politie is ook de Riksja allang vervangen door een elektrische variant.
Het zomerpaleis – helder en fris
Een prachtig, door de mens gemaakt meer, eilanden met parken en gevuld paleizen en tempeltjes. Met een overdekte wandelweg verbonden zodat de keizer geen zon hoeft te krijgen. Paleizen met mooie namen als “hall of embracing THE universe” of “hall of benevolence and longevity”. Een schitterende omgeving met mooie paleizen, beelden en bruggen. Doordat het wat hoger licht en aan het water is het een stuk frisser als de verboden stad. Ook mooier met meer variatie en altijd de natuur erbij. Meer uitzicht als tussen de muren van de stad. En voldoende groot om een hele dag rond te hangen. Het is dus ook begrijpelijk dat de keizer hier de zomer doorbracht.
En vandaag ook de tienduizenden Chinezen toeristen. Het is druk en chaotisch. Ze slenteren, zwalken of staan ineens, midden op het pad, stil voor een foto. De selfie is ook de belangrijkste reden om er te zijn lijkt het. En iedere trouwreportage in deze omgeving gaat natuurlijk ook hiernaartoe. En voor de perfecte plaat van het paar moet natuurlijk iedereen, die toevallig langskomt, aan de kant. Wachten op de juiste lichtinval. Maar als het in Beijing grijs en heiig dan is het fotograferen met flitser de enige mogelijkheid
We worden groots beloond voor al deze kleine ergernissen. Een schitterede wandeling. Gevolgd door een heerlijk glas wijn, op het rooftop terras, van ons hotel (The Emporer) Uitzicht over de verboden stad met de ondergaande zon en een heerlijke maaltijd. Het is altijd even wennen aan de chaos. Aanpassen en accepteren is de enige optie. Daara komt het genieten vanzelf terug. En het Beijing, grijs en heiig is voorbij, een ondergaand zonnetje.
The Emporer, Beijing, 16 Oktober 2011