Rodeo, stoere mannen, leren broeken en rood-zwart geruite overhemden, zitten op de rug van een opgefokte stier. Het hek gaat opzij en het gevecht begint. De winnaar is bekend, de stier, hij weet de man van zijn rug te werpen. Alleen is de vraag hoe lang dit duurt en of de stier na het afwerpen de berijder vertrapt of dat de andere cowboy’s in de arena het dier onder controle kan houden.
Daarna volgt de volgende stier. De tijd van de beste berijder is misschien een minuut. De houten tribunes zitten vol, kenners, boeren en buitenlui uit de weide omgeving. Hier zitten geen indianen, Aziaten of andere volkeren op de tribune, dit is vermaak voor de blanke Canadees. Het publiek bestaat uit cowboy’s, cowgirls en hun familieleden. Boeren en landarbeiders uit al die kleine plaatsjes in Canada waar we de afgelopen dagen doorheen reden.
Na het onderwerp stieren welke mannen afgooien, komt het onderwerp jonge kinderen, meisjes en jongens, op paarden zo snel mogelijk een rondje rond drie obstakels laten rijden. Gevolgd door het lasso werpen voor kinderen, waarbij op een paard een lasso rond de nek van rennend kalf moet worden geworpen. Om daarna te volgen met paarden welke mannen afgooien in plaats van stieren. Dit alles natuurlijk onder begeleiding van een speaker, welke naam, familie en ranch van de deelnemer en de sponsor schreeuwt en het publiek ophitst. Met luide muziek. En een clown welke tussen de dieren loopt en zich belachelijk maakt.
Dit evenement word voor de zeventigste keer gehouden in dit dorp, en waarschijnlijk zonder ooit enige verandering aan te brengen. Het “North Thompson Fall Fair & Rodeo” sinds 1950, alsof we in een oude film stappen.
Festival voor boeren en buitenlui
Op het veld naast de rodeo staan de stands van de fabrikanten van pick-ups, tracktoren en andere grote landbouw machines. Een stand van een komiek, een podium met zang optredens en een tiental foodtrucks. Enorme burgers, maiskolven, worsten met vette slappe patat en ijsjes met tien bolletjes. Op calorieën wordt hier nog niet gelet. Dat was ook al te zien bij het mensen, behalve bij de deelnemers. Bier wordt alleen verkocht achter een houten hek, en moet daar opgedronken worden en alleen als je ouder als eenentwintig bent.
Daarnaast is er ook een fair, een paar hallen. Waaronder een met prijzen voor de mooiste geiten, kippen, duiven, ganzen maar ook een voor de lokale huisnijverheid. Een hele tafel met potjes jam, en een winnaar met de mooiste en lekkerste jam. Tafels vol met breiwerk, taartjes, schilderwerk en alle andere activiteiten welke hier in de lange winteravonden bij het houtvuur gemaakt werden. Alles in zoveel (sub) categorieën verdeeld dat bijna iedere inzending wel een prijs krijgt. Het is goed te zien dat in al deze kleine dorpjes waar de deelnemers vandaan komen het internet nog niet doorgedrongen kan zijn. De ontwerpen en gemaakte huisvlijt komt nog rechtstreeks uit de haak-, brei- en quiltboeken van de vijftiger jaren. Vooruitgang is hier een categorie ecojam in de hoek van een tafel, maar verder als dat gaat het niet.
Verdwaald, per ongeluk
Wij zijn volledig onverwacht verloren in deze omgeving. En waarschijnlijk worden we hier ook nagekeken, we dragen geen zwarte tank of t-shirt met opdruk (van niveau “save water drink beer”), geen tattoos en wijd zittende shorts. Kort en geknipt haar is niet nodig en ook uitpuilende vetlagen hoeven niet verstopt te worden onder wijd zittende kleding.
Het was ook niet ons plan om hier te zijn. Het begon gisteren, op onze rustdag, toen we erachter kwamen dat maandag 1 september een “labourday” was en dus een lang weekend. En dat in combinatie met het einde van de schoolvakanties op twee september. Eigenlijk dus einde van de vakanties voor een groot deel van de Canadezen. En dus moet iedereen terug naar de steden waar ze wonen en werken. Een soort volksverhuizing waarbij vooral campsites rond de grote steden (en dus zeker Vancouver) een dag ervoor vol zitten. Alles in een straal van vierhonderd kilometer blijkt vol.
Om dit in ons schema te passen moesten we zoeken, bellen, internetten. En we vonden een leuke plek voor de volgende dag, Maar de afstand was te lang om in een dag te rijden. Dus een plek halverwege voor een nacht. Barrière, een dorp, aan de naam hadden we het al kunnen zien dat er iets van een hindernis was.
Geen echte camping maar een paar parkeerplaatsjes langs de weg, achter een motel in het gras, oud verlopen zoals in de oude Amerikaanse films. Bij aankomst langs de weg een groot bord van de rodeo. Dus lopen we, direct na aankomst, de vijf kilometer lopen naar het dorp. Grote huizen met tuin, een bejaardenhuis, de brandweercentrale en een kleine supermarkt, Verder niets. Vlak voor we vermoeid omkeren horen we de speaker. En lopen toch een compleet andere wereld, of beter de geschiedenis van zeventig jaar geleden, in. Toen paarden en koeien het enige was wat telde. Wij zijn ineens onderdeel van Old Shatterhand, Arendsoog en Bonanza.
Terug blijkt er een busje te rijden naar onze camping. De buren naast ons op de parkeerplaats zijn jongeren op zoek naar een verzetje. Speciaal hier gekomen voor dit feest. Die avond is er een dansfeest, waarschijnlijk lijndansen op country muziek. Niet een festival wat in Nederland succesvol zal zijn, maar volgens onze buren is het een compleet feest met al die “rednecks”.
Groot, groter en grootst
Wij eten bij de Pizzeria, vijftig meter verder langs de highway. Als we lasagna bestellen wordt gezegd dat die te groot is voor een persoon. Bij een medium pizza hetzelfde verhaal. En als we eindigen met twee kleine pizza’s nemen we de helft mee, in een doggy bag, voor lunch morgen. Tijdens het eten passeert een trein. We tellen honderden vijfenzeventig wagons, met twee hoog containers. Totaal 2,7 kilometer lang, 700 TEU (normale containers). Eigenlijk net zo groot als een groot container feeder schip. En iedere dag zien we deze treinen al voorbij komen tijdens onze rit.
Alles is hier groot. De campers, pick-up trucks en paardenwagens op het parkeerterrein bij de rodeo, de ijsjes met tien bolletjes ijs, de trein en zelfs de lokale politie welke een tafel achter ons zitten. Twee mannelijke en twee vrouwelijk agenten gezamenlijk meer als vierhonderd kilo, een riem met pistool, mes, telefoon en een kogelvrij vest. En allemaal een doggy bag meenemen bij het afrekenen. Dit is een volledig andere wereld, ver weg.
31 Augustus 2019