De campsite
Naast het kantoor staat een fish and chips foodtruck. In het kantoortje is Frank en zijn zoon. Hij is duidelijk de beheerder en eigenaar van het RV-park in Alder Bay. Of eigenlijk is hij Alder Bay. Er is geen plaatsje in de buurt er is alleen een kleine inham in de zeearm tussen het vaste land en Vancouver Island. En juist waar de zee smaller wordt door allemaal eilanden, is deze baai er. De bomen zijn gekapt en er is een camping gemaakt. Een stenen strand, een kleine jachthaven en twee plateau’s met campers en caravans met een gravelweg er omheen. Verder is er niets, ruime grasplekken met water en elektriciteit aansluiting en wat boomstammen die de plekjes afschermen van elkaar. En er staan allerlei vormen van huizen op wielen, van truck campers tot twaalf meter lange motorhomes met vier slide outs of caravans van een meter of acht, met een zware pick-up truck ernaast.
Een kantoor, twee toiletten en vier douches. Voor de ongeveer tachtig mobiele huizen en hun bewoners lijkt dat wat weinig maar de meeste gebruiken liever hun eigen sanitair. En er staat een Foodtruck, Fish and Chips, burgers en broodjes. Er omheen bomen, bos en volgens Frank beren, een moeder met twee kleintjes zijn recent gespot dus mogen we geen eten buiten laten liggen. En hij zegt dit zodanig dat duidelijk is dat we er niet blij mee moeten zijn. Beren zijn vervelend, bedreigend.
De directeur
Als we ons aan zijn balie melden, voor een plek, is de eerste en belangrijkste taak voor Frank dat er betaald wordt. Voordat hij enige informatie deelt is de Credit Card al belast voor de drie nachten welke we hier gaan staan. Hij registreert alles op zijn oude computer. Na het betalen ontdooit hij. Een oudere man, jaar of zeventig. Een paar kilo te zwaar zoals bijna iedereen op leeftijd hier. Een oude spijkerbroek met riem onder zijn buik, welke verstopt is onder een wijd blauw-grijs geruite overhemd van spijkerstof. Stevige schoenen maken het af.
Naast campers en caravans staan er op het terrein ook een groot aantal pick-up trucks. Met een boottrailer en boot erachter. Eigenlijk rijdt iedereen hier in zo’n bakbeest. En de eigenaars hiervan zijn allemaal mensen uit de buurt. Ze komen vissen, trailer achteruit het water in, boot loskoppelen, de trailer er onderuit trekken en op het parkeerterrein plaatsen. En dan de hele dag met de boot de zee op. In het seizoen passeren hier een paar miljoen zalmen, vanuit het zuiden op weg naar de rivieren en kreekjes waar ze geboren zijn. Om zich daar voort te planten en te sterven. Of gevangen te worden onderweg.
Stoere mannen, in stoere wagens en bootjes. De zee op voor vis.
De camp vader
Frank hoort hier, ruwe bolster, gebruinde huid, bril, korte grijze haren en bijpassend kort baardje. In de middag loopt hij een rondje met zijn hond over het terrein. Rustig sloffend achter zijn oude grote vriend. En als we vragen hebben heeft hij de antwoorden. We staan op de verkeerde plek en hij regelt het. We willen Wifi en zijn kleinzoon van zestien jaar legt uit hoe we een wachtwoord moeten intoetsen. Volgens hem worden de beste Fish and Chips hier gemaakt bij deze Foodtruck, heilbot zo vers uit de zee zo goed zijn ze nergens anders. Hij heeft wel eens van iemand anders horen vertellen over betere in een dorp verderop. Hij was wezen kijken, maar volgens hem was die niet zo goed.
Als we in de middag een bordje fish and chips eten, passeert de “Nieuw Amsterdam”, een cruiseschip van bijna driehonderd meter, tien dekken en tweeduizend passagiers. Langzaam passeren ze, vanaf minimaal tien meter hoogte kijken de passagiers neer op ons. Waarschijnlijk zijn ze net gereed van hun buffet lunch met waarschijnlijk krab, lobster en wijn. Maar ze kunnen niet weten dat wij net de beste Fish and Chips met koude cola bij Frank hebben gehad.
Over smaak valt te twisten. Over de sfeer niet.
Vancouver Island: Alder Bay – 23 Augustus 2019