Halverwege in de verplaatsing van Ucluelet naar Comox, stoppen we even in Coombs, een dorpje langs de snelweg. Bekend geworden van een groentewinkel met een paar geiten op het dak. Niet een gesubsidieerd dak met groen omdat het beter is voor het milieu en waterafvoer zoals in Nederland maar meer gewoon omdat het kon. De oorspronkelijke Noorse eigenaar wou net als in Noorwegen een groen dak en heeft dit in de jaren vijftig gebouwd. En toen het gras te hoog werd hebben ze wat geiten geleend bij de buren, en die zijn er nog steeds. Een soort grasmaaiers.
Bij aankomst bleek het een enorme parkeerplaats te zijn, met een vervallen levensgrote replica van een Mississippi radarboot. En daarna een Eftelingachtig sprookjeshuisje met een onderdoorgang en daarachter een pleintje met allemaal levensgrote stenen beelden (boeddha, tijgers, honden, dolfijnen en vele anderen) zonder enige logica door elkaar geplaatst. Tientallen kinderen welke erop en erover klimmen. Verder een tweedehands boekwinkel, een ijswinkel en een enorme toeristenwinkel van de ergste soort. Een straatje verder nog wat vreemde winkeltjes uit een lang vervlogen tijdperk. De groentewinkel was ondertussen tot een volledige supermarkt getransformeerd.
Honderden bezoekers liepen verdwaald rond. Vele gezinnen, van grootouders tot de kleinkinderen, lopen door deze toeristenplaats waar echt niets te zien is, behalve drie geiten op een dak. Overal worden foto’s gemaakt van de kleinkinderen klimmend op de beelden. Eigenlijk hadden wij hier ook niet willen zijn. Maar als de dag begint tikt de regen op het dak, wat zachter als de afgelopen nacht. Maar het is grijs, koud, nat en nog lang niet droog. Voor het eerst ontbijten we in de camper. De route naar het sanitaire blok is van een gravel weg veranderd in een grote modderplas. En de toiletruimte welke op deze campsite toch al niet de hoofdprijs kreeg is nu veranderd in een zandpoel. Naast ons verdwijnen de eerste medeveroordeelden.
Planning, flexibel
We hebben een “Whale Watching Experience” geboekt. Op de Grote Oceaan voor de kust op zoek naar de grootste zoogdieren van de wereld. En we verwachten dat de walvissen er ook met dit weer zijn, Een regenjack heb je ook nodig als het niet regent met dit soort tochten door de snelheid waarmee ze door het water varen op zoek naar de hoofd attractie. Een uur voor de tocht begint worden we gebeld dat het niet doorgaat wegens de storm.
Wat overblijft is een dag in de camper en wellicht aan het einde van de dag hopelijk weer even buiten zitten, een boek lezen en een lunch met een jampotje wijn in het dorp. Een verloren dag en dan ook nog op een campsite zonder Wifi in de modder. De vakantie depressie ligt nu al om de hoek en wacht op het juiste moment om toe te slaan. Maar wij slaan direct terug, bellen onze volgende stop en vervroegen die met een dag. Een regendag is een goede dag om te reizen, niet om stil te zitten en wellicht kunnen we verderop iets leuks doen, want de tocht van de ferry staat vast.
Een lege weg
Vroeg vertrekken heeft echter geen nut, de Hwy 4, van Tofino naar Nanaimo is gedurende de nacht en een deel van de ochtend gesloten wegens werkzaamheden. Van tien tot twaalf is de weg weer gesloten, de weg wordt verbreed. Dus kunnen we pas laat vertrekken. De kilometers tot de afzetting rijden we helemaal alleen, zelfs geen tegenliggers omdat de weg gesloten is. Een genot, zonder auto’s voor ons maar ook niemand in de achteruitkijkspiegel met haast. Het is een geweldig mooie tweebaans weg door de bergen. Breed en vrijwel zonder haarspeldbochten. Deels door de bossen maar ook langs prachtige blauwe meren. Bij de afzetting gekomen mogen we meteen door, als laatste, voordat de tegengestelde richting aan de beurt is. Dus ook hierna rijden we alleen, de zon breekt door en de wolken kruipen omhoog in de bergen. Een mooie autorit. We rijden bijna langs de afslag naar Coombs, stoppen net op tijd.
Vanuit de enorme rust tijdens het rijden is het ineens druk. En als we wegrijden na een kop koffie en thee onder de geiten ontstaat de gedachte dat al deze mensen speciaal hiernaartoe zijn gekomen. Dat dit hun doel is, geeft te denken. Is er naast wandelingen in het bos verder niets de moeite waard in de buurt. Na deze constatering gaan we de snelweg op. Breed en bijna leeg.
Direct na een bord dat waarschuwt voor overstekende herten stond een hert langs de weg. Toch veel mooier als het stenen beeld op het pleintje, de geiten op het dag of alle mensen die er rondliepen. Of was dit hert ook een beeld.
Ucluelet – Comox: 21 augustus 2019